Είναι... βάσανο, γλυκό ίσως, αλλά βάσανο να με βάζουν στη διαδικασία να διαλέξω κοστούμι για το γάμο. Γενικότερα έχω ένα πρόβλημα με τα ρούχα. Μάλλον πριν έρθω σε τούτο τον κόσμο, το... πακέτο προοριζόταν για μια άγρια χώρα όπου οι άνθρωποι, αν υπήρχαν, δεν θα έδιναν και τόση σημασία στην εξωτερική εμφάνιση...

Αλλά ζούμε εδώ. Σε μια οργανωμένη κοινωνία. Και πάμε σε γάμο. Είμαι ο πατέρας της νύφης. Τα “όχι” μου περιορίζονται στο μηδέν.

Κι ευτυχώς που πήγαμε σ' ένα “γνωστό” οργανωμένο μαγαζί για ανδρικά ρούχα, στο “Σαγιάκου” οπότε ο Κούλης ήξερε τη δουλειά του και μας διευκόλυνε πολύ με την εμπειρία του. Οι προτάσεις του ήταν καθοριστικές κι έτσι “ξεμπερδέψαμε” σχετικά γρήγορα. Μέσα σε μια ώρα είχαμε ψωνίσει κι εγώ κι ο Λάμπρος. Δυο πλήρη γαμηλιώτικα σετ. Να είμαστε εμφανίσιμοι άνθρωποι σε μια τέτοια ξεχωριστή μέρα για την Ειρήνη μας.

Είναι που ο άνθρωπος ασχολήθηκε αποκλειστικά μαζί μας. Δεν πιεζόταν κι από πουθενά. Οι δουλειές είναι πεσμένες. Κανείς άλλος πελάτης δεν μπήκε όσο είμαστε εμείς μέσα. Κι οι δρόμοι, Σάββατο προς το μεσημέρι, στο Αιγάλεω, είναι άδειοι από κόσμο. Ελάχιστοι κυκλοφορούν. Και κάνει ακόμα ζέστη...