Το μπουκέτο η ρίγανη αφημένη στο τραπέζι της αυλής. Στις 8 η ώρα το πρωί, άρτι αφιχθήσα από το χωράφι...

Ξημέρωμα στο χωριό. Ο πιο μικρός θόρυβος ακούγεται. Οκτώ ώρες ύπνος είναι αρκετός να πάρει από πάνω μου την κούραση όλης της εβδομάδας.

Φτάσαμε στο Ελληνικό αργά χθες το βράδυ. Μια κούπα κρασί, λίγη κουβέντα στη βεράντα και ύπνος βαθύς. Δροσερό βράδυ. Δε χρειάζονταν ρούχο να σκεπαστείς, ακόμα κι ένα σεντόνι μοιάζει υπερβολή.

Εννιά η ώρα το πρωί. Κι ο Λάμπρος κοιμάται ακόμα... Εδώ θα ηρεμήσει. Έχει μαζί του τις αποσκευές για να κάτσει αρκετό καιρό. Να βγάλει το ζεστό Ιούλη, αλλά και τον Αύγουστο. Κι από Σεπτέμβρη βλέπουμε...

Τους παρακολουθώ που την καθαρίζουν τη ρίγανη και την ετοιμάζουν ματσάκια να λιαστεί. Ο Γιώργος σκέπτεται να το εξελίξει επαγγελματικά. Είναι που είναι οι καιροί δύσκολοι, δουλειές δεν υπάρχουν, οπότε η ρίγανη είναι μια καλή υπόθεση.

Και άγρια καθώς είναι, δεν χρειάζεται και σπουδαία πράγματα για την παραγωγή της. Η φύση φροντίζει για όλα μόνη της. Εσύ πρέπει απλά να τη βρεις και να τη μαζέψεις την κατάλληλη εποχή.

Ήδη πούλησε μια “φουρνιά” στην ταβέρνα του χωριού, του “Ταλούμη” στο Σούλη, έναντι εκατό ευρώ.

Ο ήλιος χτυπά κατακέφαλα. Ζέστη θα 'χει σήμερα, λένε αυτοί που ξέρουν. Και πράγματι, στις 9.20 η ζέστη είναι ήδη πάρα πολύ.