Έχω της αγκαλιάς σου τη θύμηση
κρατήσει στην καρδιά
ένα φεγγάρι
κλέβει απόψε την παράσταση.
Φυλάκισα στα μάτια το χαμόγελο σου
βαθυκόκκινο τριαντάφυλλο
τα μάτια
που στην απεραντοσύνη του ορίζοντα
κοιτάζουν όλο και μακρύτερα
ακολουθώντας φτερουγίσματα
και πνοές  ανέμων αταξίδευτες αλλού.
Ένας καϋμός ανεβαίνει  στα χείλη
μιά θύμηση
ματώνει πεισματικά στην καρδιά
σαν μνήμη που δε θέλει να σκουριάσει
κρασί  παλιό
που αγαπάς και μοιράζεσαι
μεθώντας
με την ανάμνηση ενός ονείρου
στη χαραυγή των ψευδαισθήσεων
αγέννητο φως.
Σ' ένα  θάνατο 
μπήκα λαθραία και χόρεψα,
χτες για τον Έρωτα
όταν η σκέψη σου  έμοιαζε άρνηση
αιρετική  αφαίρεση
στην τελευταία πράξη ζωής.
Απότομα σταμάτησε  η βροχή
θαρρείς κι  όλα συνομωτούν
να ορίσουν το τέλος
της νύχτας άραγε...
Απόψε στο χορό των αναμνήσεων
να μην πληγώσεις τη σιωπή
να μην αρχίσει το ταξίδι
μπρος στης ζωής την άγρια ομορφιά
ξεκομμένη απ' τον παράδεισο
ηλιοβασιλέματα  σου 'στειλα
κανέλα  να μυρίζουν οι νύχτες σου
στη δίνη μιας αγάπης ανεκπλήρωτης
εχθρός μας στέκεται ο καιρός.

πάντα με την αγάπη μου
Χαρούλα Βερίγου