Αρχίζω και τους λυπάμαι τους καημένους τους τραπεζίτες. Αυτοί κι αν περνάνε δύσκολα σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς... Και πώς να μην τους... λυπάμαι; Δεν θα μπορούν πια να δανείζουν τοκογλυφικά με τον μανδύα της νομιμότητας. Δέκα εκατ. δραχμές πήρα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα το 1994 για να αγοράσω το σπίτι στην Αλκινόου που τώρα ανήκει στην Ειρήνη, τριάντα (30) εκατ. δραχμές τους έδωσα με την αποπληρωμή μαζί με τους τόκους και το κεφάλαιο... Είναι να μην του λυπάσαι;

Έρχεται όμως η κυβέρνηση (αυτή η σοσιαλιστική κατά τον τύπον) και τους στηρίζει. Το δημόσιο θα... δανεισθεί λέει από τις τράπεζες πανάκριβα, μέσα στον Ιούλιο, και θα παρουσιάσει την κίνηση αυτή ως “εμπιστοσύνη της αγοράς” και άλλα κοινότυπα που λέγονται σ' αυτές τις περιπτώσεις από τους λογοτεχνίζοντες οικονομολόγους που διατελούν εν υπηρεσία.

Η κοινωνία όμως έχει τη χειρότερη εικόνα για τις τράπεζες. Και δεν ξέρω αν καταφέρουν να το αλλάξουν αυτό, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις ρυθμίσεις που θα κάνουν με τις τράπεζες εφόσον υπάρξει σοβαρή ανάγκη.

Θα τα δούμε όλα αυτά σύντομα...