"...Θα  σου ζωγραφίσω μιά καλημέρα  για πάντα.... "είπε  ο μικρός άγγελος και στο τίναγμα των
φτερών του  γέμισε νιφάδες χιονιού το ξέφωτο στο μακρινό έρημο
δάσος... " και να έρχεσαι πιό συχνά και μόνη σου... έτσι έμαθα να σε
βλέπω ... πάντα μόνη σου..."  τόνισε  κλείνοντας το καλό του μάτι και
της χάρισε μισό ακόμη χαμόγελο για να συμπληρώσει το προηγούμενο που
ήταν και αυτό μισό. Όλα στη ζωή της έδειχναν μισά  κι όταν τη ρωτούσαν
γιατί... δεν ήξερε τι να απαντήσει. Δεν ήξερε μέχρι χτες... χτες , νύχτα με
βροχή, δηλαδή μιά υπέροχη νύχτα, πως της ήρθε έτσι ξαφνικά, φόρεσε τα
κόκκινα  παπούτσια, πήρε ένα καλάθι  και κατέβηκε στον κήπο... την
ίδια ώρα που το μικρό ξωτικό κολυμπούσε σε μιά τεράστια σταγόνα πάνω
στο παλιό κάγκελο του φράχτη ανάμεσα στους κισσούς και τις 
μολόχες...

μόνη  και σήμερα στη σχολή... και με παρέα πάλι μόνη θα
ήμουν... δεν είναι δύσκολο... έχω ότι πολύτιμο στην καρδιά μου  και ξέρω
καλά το παιχνίδι της αντοχής  γιατί... τώρα πιά μάλλον μοιάζει παιχνίδι...