Ξυπνώ  καμμιά φορά και νομίζω πως
είμαι στό χείλος του  πιό απύθμενου  γκρεμού  και ψάχνω το  χέρι  Του,
να  με  κρατήσει  και  ανοίγω  τα  αδύναμα  φτερά μου  να πετάξω και
μυρίζω  την  ανάσα  του  αγγέλου, κανέλλα  και  λεμονανθό και  θέλω
μιά   στιγμή ανέγγιχτη, ερήμην των παρατρεχάμενων θεατών της
ζωής μου, Εν' ονόματι
της Αγάπης
και  τότε  έρχεται  η έρημος ,το  ακριβό  κάλεσμα....   κι  ο  παλλόμενος  αιώνιος ήχος  στό
στήθος γκρεμίζει το κάστρο του φόβου... όλα για το Φώς... Αύριο