Δικά μας πράγματα γράφουμε εδώ. Κι όταν η Άννυ συνοδεύει τη φίλη της στην Ακρόπολη μια μέρα ζεστή του Αυγούστου, έστω απόγευμα, αυτό είναι είδηση για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Σκαρώσαμε λοιπόν μια φανταστική ιστορία για να σας δείξουμε τις φωτογραφίες που τράβηξε η Άννυ. Η Κριστίν στεκόταν στην είσοδο της Ακρόπολης, με τον ήλιο του μεσημεριού να λούζει τα μαλλιά της. Η Άννυ, η φίλη της, την είχε παρασύρει σε αυτό το ταξίδι στην Αθήνα, ένα ταξίδι που η Κριστίν δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα την άγγιζε τόσο βαθιά.


Καθώς ανέβαιναν τα σκαλιά, η Κριστίν δεν μπορούσε να αποσπάσει το βλέμμα της από τους επιβλητικούς ογκόλιθους. Σκεφτόταν τις αμέτρητες γενιές ανθρώπων που είχαν περάσει από εδώ. Σκεφτόταν τον Περικλή, τον Φειδία, τους αρχαίους φιλοσόφους που περπατούσαν στους ίδιους αυτούς δρόμους. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, όχι από την κούραση της ανάβασης, αλλά από ένα αίσθημα δέους και σεβασμού.


Η Άννυ παρατήρησε τη σιωπή της. «Είσαι καλά;» τη ρώτησε. Η Κριστίν δεν απάντησε αμέσως. Έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή και εισέπνευσε βαθιά. Ήταν σαν ο αέρας να κουβαλούσε ακόμα την ιστορία, σαν να μπορούσε να ακούσει τους ψιθύρους του παρελθόντος. «Είναι απίστευτο», είπε τελικά, με τη φωνή της να τρέμει ελαφρώς. «Είναι σαν να βρίσκομαι σε μια άλλη διάσταση.


Όλη αυτή η ιστορία που μάθαμε στο σχολείο… είναι ζωντανή εδώ. Οι πέτρες… έχουν ψυχή». Η Άννυ χαμογέλασε. Καταλάβαινε απόλυτα τι ένιωθε η φίλη της. Ήταν η μαγεία της Ακρόπολης. Μια μαγεία που δεν προερχόταν μόνο από την ομορφιά των μνημείων, αλλά από το βάθος της ιστορίας που κουβαλούσαν. Καθώς έφτασαν στον Παρθενώνα, η Κριστίν ένιωσε μια ανατριχίλα. Το μάρμαρο, αν και φθαρμένο από τον χρόνο, έλαμπε κάτω από τον ήλιο. Ήταν ένα σύμβολο δύναμης, σοφίας και πολιτισμού.


Η Κριστίν έμεινε ακίνητη, κοιτώντας το μνημείο, προσπαθώντας να αφομοιώσει όλη την πληροφορία που δεχόταν ο εγκέφαλός της. «Σκέψου πόσος κόπος και πόση τέχνη χρειάστηκε για να φτιαχτεί κάτι τόσο μεγαλειώδες», είπε η Άννυ. Η Κριστίν δεν είχε λόγια. Μπορούσε να φανταστεί τους τεχνίτες, τους καλλιτέχνες, τους αρχιτέκτονες να δουλεύουν ασταμάτητα, με μια αφοσίωση που μόνο η αγάπη για την τέχνη μπορεί να δημιουργήσει. Ένιωσε ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης για όλους αυτούς τους ανθρώπους που της άφησαν αυτό το δώρο.