Στην απάντησή της η Χαρούλα μου έστειλε και μια φωτογραφία της καθώς και μια… παιδική που θα τη δημοσιεύσω αργότερα, όταν θα βάλω και ένα από τα υπέροχα διηγήματά της…

Την κοπέλα αυτή δεν την γνωρίζω από κοντά. Έφτασαν όμως στο e-mail μου προχθές μερικά διηγήματα και ποιήματα και… ξαφνιάστηκα. Ποια είναι η Χαρούλα Βερίγου; Της έστειλα απάντηση. Και ιδού:

Καλημέρα, τυχαία σας βρήκα... Με συγκινεί το Θραψανό...
Περνώ κάθε χρόνο από εκεί για να πάω στην Αγία Μαρίνα. Παιδί 09 ετών περπάτησα από το Τζερμιάδω και πήγα με τα πόδια πρώτη φορά... Δρόμος δίχως κούραση ήταν...
Θαρρώ πως από τότε κουβαλώ μια χούφτα χώμα μέσα μου φυλακτό και σκεπάζω την ψυχή μου, όταν φοβάται ...για να μην παγώνει στην κακομοιριά του μπαγιάτικου κόσμου...
Ζω στην Κέρκυρα από 17 Οκτωβρίου 1981... "Κατά φαντασίαν ζωντανή".
Εργάζομαι στον Οργανισμό Τουριστικής Εκπαίδευσης....
Σας έστειλα ένα δείγμα της σκέψης μου... γιατί μου έκανε κλικ ο τόπος... Ας είστε πάντα καλά.

Να, ένα ποίημα της Χαρούλας:

... Τη γαλήνια θλίψη

Ποιό δάκρυ κύλησε

διαμάντι ακριβό

στα αφίλητα τα ωραία σου τα μάτια

ποιό φως στης νύχτας το σκοτάδι

στάθηκε απαλό

και σου 'δειξε τα αρχαία σκαλοπάτια.

Απ' το Θησείο στην παλιά την αγορά

παίζουν οι αέρηδες

στα ζάρια τους αιώνες

και εσύ σωπαίνεις

δεν αντέχεις τη βαριά κληρονομιά

ξένους αφήνεις να μιλούν

γιά όσα δικά σου,

μάρμαρα λευκά και Παρθενώνες.

Παλιά η κορνίζα και το τζάμι της θολό

ασπρόμαυρη απ' το χτες φωτογραφία

τη γαλήνια θλίψη μεσ' το βλέμμα σου κοιτώ

και ξαναβρίσκω της πληγής την αφορμή

και της ζωής την πιό γλυκειά μου αμαρτία.

και η απόσταση...

μιάς παγωμένης νύχτας δρόμος δίχως φως

με την αγάπη μου... δεν έχω τίποτα άλλο.