Ξαφνικά, κατά τις επτά το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης, πριν ακόμα καταφθάσει η κακοκαιρία Genesis, ένα χειμωνιάτικο διάλλειμα μες το καλοκαίρι, αποφασίσαμε με τη Σούλα να πάμε μια βόλτα, με το αυτοκίνητο ώς το Μεγάλο Πεύκο, να ξεκουραστούμε στη θάλασσα,


Και πρέπει να πούμε, έτσι όπως εξελίχτηκε, ότι ήταν μια καλή επιλογή, επειδή πραγματικά τη χαρήκαμε αυτή τη βόλτα που τη χρειαζόμαστε για να νιώσουμε λίγο καλύτερα μέσα μας. Το να ακούς τον παφλασμό των μικρών κυμάτων πάνω στην αμμουδιά είναι κάτι πολύ όμορφο.


Σε ηρεμεί, σε κάνει να νιώθεις καλύτερα... Εδώ η Σούλα επέλεξε το μικρό μόλο για τις ψαρόβαρκες που αυτή την περίοδο δεν φαίνεται να χρησιμοποιείται και πολύ. Το όλο περιβάλλον γύρο της είναι ωραίο, η θάλασσα, τα μικρά καΐκια. Ακόμα και η Σαλαμίνα στο βάθος είναι υπέροχη.


Δείτε κι ένα πιο γενικό πλάνο της θάλασσα, τι ωραίο που είναι... Καλοκαίρι, ζέστη κι εμείς αυτή την ώρα μάλλον χρειάστηκε να ρίξουμε κάτι επάνω μας για να απολαύσουμε το ουζάκι μας στα τραπεζάκια που υπάρχουν δίπλα στην δίπλα στην παραλία. Τι κι αν είναι χασαποταβέρνα. Και ψαρικά είχε για ποικιλία


Άσε που διαπιστώσαμε και αλλαγές από την τελευταία φορά που πήγαμε. Ας πούμε, στη μικρή πλατεία κοντά στο στρατόπεδο Πυροβολικού, η καντίνα που πηγαίναμε με το παππού είναι κλειστή και δεν υπάρχει κανείς που να βγάζει τραπέζια πάνω στη θάλασσα. Τρία χρόνια συμβαίνει αυτό.


Άξιζε τον κόπο να κάνουμε το εγχείρημα. Και δεν είχε καθόλου κίνηση ως εκεί. Ούτε ην εθνική ούτε στην παλιά εθνική που πήραμε, δίπλα στα διόδια για να φτάσουμε ώς το Μεγάλο Πεύκο ή όπως το λένε σήμερα, τη Νέα Πέραμο. Επιστρέψαμε τρεις ώρες μετά, πιο πλήρεις από ποτέ.