Πριν λίγες μέρες που πήγαμε μια βόλτα περπατώντας στο Λόφο Κολωνού, βρήκαμε έτσι το καφέ του Καπράλου. Μόνο που αυτή φορά, είχαν μαζέψει την πινακίδα με το όνομα του καφέ, ενώ η είσοδος ήταν κλειδωμένη. Έλλειπε κι εκείνο το χαρτί που έλεγε ότι γίνονται έργα στο εσωτερικό του.


Πάνω από την ξύλινη πόρτα, σηκώσαμε το κινητό μας και πήραμε μια εικόνα της εισόδου. Όλα έδειχναν ότι αν και άδειο κάτι "γίνεται" εκεί. Κι αυτό έκανε τη φαντασία μας να βγάλει φτερά, οπότε κάναμε τον κύκλο της περίφραξης και βρήκαμε "ανοιχτή" μια πόρτα για να μπούμε.


Κι αυτή είναι η εικόνα στο εσωτερικό του. Τα τραπέζια και τα καθίσματα που για πολύ καιρό ήταν στη θέση τους, τώρα έλλειπαν. Τίποτα δεν υπήρχε εκεί. Ελπίζω να τα πήραν οι άνθρωποι του και όχι άλλοι, επειδή η πόρτα ήταν "ανοιχτή" με ένα όχι και τόσο φυσιολογικό τρόπο.


Άδειο λοιπόν από όλα, αλλά σχετικά καθαρό, σημάδι πως τουλάχιστον έδειχνε ότι δεν είχε πέσει θύμα λεηλασίας. Ας είναι. Όσοι έχουμε περάσει εκεί, κάποιες όμορφες στιγμές της ζωή μας, χαλαρά, μάλλον μας έπιασε μια θλίψη μ' αυτή την εικόνα της εγκατάλειψης που νιώσαμε και είδαμε με τα μάτια μας.


Κλειστό το μαγαζί, αλλά αν πρόκειται να επαναλειτουργήσει, κάποιος θα πρέπει να ρίξει πολύ δουλειά για να το επαναφέρει στη ζωή. Πραγματικά δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ας ανοίξει έστω και υπό νέας διεύθυνση και όλα αυτά είμαι βέβαιος ότι θα γίνουν.


Τα ξύλα σαπίζουν αν δεν τα συντηρήσεις. Και δυο χρόνια τώρα όλο αυτό παρέμεινε κλειστό, έρμαιο στις καιρικές συνθήκες, είτε αυτές ήταν χιόνι ή βροχή, είτε ήλιος. Εύχομαι και ελπίζω να το ξαναδούμε ζωντανό. Αξίζει και πρέπι να το αξιοποιήσει ο Δήμος Αθηναίων ως περιουσιακό του στοιχείο.