Οι βουκαμβίλιες μας αρέσουν πολύ, ως φυτά. Είναι ανθεκτικές, αυξάνουν και γίνονται ακόμα και στη γλάστρα, αλλά εκεί που τα δίνουν όλα, είναι όταν τις φυτέψεις στο χώμα. Ότι δείτε εδώ σήμερα, είναι από βουκαμβίλιες που συναντήσαμε στο δρόμο μας, σε μια βόλτα για το πάρκο της Ακαδημίας Πλάρωνα. Περιοχή Κολωνού.


Γι' αυτό και τολμήσαμε να βάλουμε και στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας στο χωριό, στην Κρήτη. Και είναι τόσο ανθεκτικές, ώστε παρά το γεγονός ότι "κάηκαν" έναν χειμώνα από τον όψιμο χιονιά και τη παγωνιά, ξαναβλάστησαν και γέμισαν τον τόπο. Τι να κάνουν άραγε τώρα; Έχουμε καιρό να τις δούμε...


Αυτή και οι επόμενες δύο φωτογραφίες είναι η ίδια βουκαμβίλια από τρεις διαφορετικές πλευρές λήψης, στην οδό Αλαμάνας... Πάντα είναι έτσι, χρόνια τώρα που περνάμε από εκεί, σταματάμε λίγο να τη θαυμάσουμε. Φυτεμένη κάτω στο χώμα, φτάνει μέχρι την ταράτσα του δευτέρου ορόφου του κτιρίου.


Ολοκόκκινη και πανέμορφη, μοιάζει να μην έχει φύλλα, μονο κόκκινα άνθη... Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μου αρέσει στο φυτό. Και πραγματικά όσοι στο παρελθούν, προσπάθησαν να με απαοτρέψουν να φυτέψω με το επιχείρημα ότι γεμίζει ο τόπος από τα άνθη της, δεν τα κατάφεραν.


Ακόμα κι έτσι να συμβαίνει, είναι τόση και τέτοια η ομορφιά της, που σε ξεσηκώνει. Και τα άνθη της κρατάνε αρκετό καιρό. Τα μάτια γοητεύονται από την ομορφιά της. Χαλαρώνεις και ηρεμείς. Και το έχουμε τόσο ανάγκη, κάτι τέτοιο, στις μέρες μας!


Μ' αυτό το σκεπτικό κάνω τη σημερινή ανάρτηση. Είμαι βέβαιος ότι εσείς που παρακολουθείτε τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα θέλατε να δείτε βουκαμβίλιες ανθισμένες σαν ένα μικρό διάλειμμα από το Πήλιο. Και από αύριο, επιστρέφουμε να γνωρίσουμε κι άλλους τόπους στα μέρη που πήγαμε.