Η Ζαγορά, που ζήσαμε αυτές τις μέρες, των μικρών ανοιξιάτικων διακοπών μας, στο Πήλιο…
Ήταν μια ανάσα όμορφη. Και τη χαρήκαμε στο έπακρο. Περπατήσαμε βήμα – βήμα τα χωριά του Πηλίου. Θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε αυτά, πιο αναλυτικά, εν καιρώ… Έχουμε επίσης υλικό που υποστηρίζει αυτή την προσπάθεια. Για σήμερα ας μείνουμε στη Ζαγορά, σε μια βόλτα που κάναμε να γνωρίσουμε τον τόπο που μένουμε.
Και είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε τοπικούς μεζέδες και σπεσιαλιτέ , όπως στην "ταβέρνα του Πατή", στη μικρή πίσω αυλή του, όπου μπορούσες να ησυχάσεις, χωρίς τον παραμικρό θόρυβο από τον κεντρικό δρόμο. Άνθρωποι που είναι διαθέσιμοι για συζήτηση. Δεν έχει ακόμα αρχίσει η τρεχάλα της τουριστικής σεζόν, οπότε είναι σε θέση και επιδιώκουν την κουβέντα.
Σ’ αυτά τα δρομάκια περπατήσαμε νιώθοντας πιο ήρεμα, πιο ήσυχα και μακριά από υποχρεώσεις. Χωριό με όλη τη σημασία της λέξης. Και χαίρεσαι ήρεμα την κάθε στιγμή. Αισθάνεσαι αυτό που λες αποτοξίνωση από τη ζωή της πόλης. Και καθετί το κάνεις με ξεχωριστή διάθεση. Για φαντάσου! Ύστερα από χρόνια αγόρασα και διάβασα εφημερίδα του Βόλου, τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Σπίτια που μας άρεσαν… Κι ας ήταν κλειστά. Κι ας μην έμεναν πια άνθρωποι μέσα. Αλλά προσδίδουν στην τοπική αρχιτεκτονική. Φωτογράφησα αρκετά. Και θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε κι άλλα τις επόμενες μέρες στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Ομόρφυναν τη ζωή μας εδώ στη Ζαγορά. Ομορφαίνουν τώρα και τον ιστότοπο μας, καθώς μεταφέρονται εδώ ως εμπειρία…
Μια φωτογραφία τραβηγμένη από το μπαλκόνι της ταβέρνας που καθίσαμε για το μεσημεριανό μας φαγητό. Όλη η ομορφιά της Ζαγοράς. Μικρά κεραμοσκεπή σπιτάκια για ανθρώπους που ζουν από την αγροτική παραγωγή, αλλά και από τον τουρισμό. Φάγαμε τα πιο γευστικά μήλα που μας φίλεψαν στο Χορευτό. Και τα χαρήκαμε.
Άλλο ένα σπίτι που μας έκανε «κλικ». Φτιαγμένο, όπως γράφει μια μαρμάρινη επιγραφή πάνω από την κεντρική του είσοδο, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Την αρχή μου φάνηκε κλειστό, αλλά μετά είδα ανθρώπους να μπαίνουν μέσα. Είναι όμως εντυπωσιακό, δεν το βρίσκεται κι εσείς ή είναι μόνο ιδέα μου;