Το είδα σήμερα το πρωί στις φυλετικές μάχες. Μου άρεσε και είπα, τέτοια μέρα που είναι να το μοιραστώ μαζί σας.

Το έχω συνήθειο. Μια καλή σχέση εντελώς ιδιότυπη με το χαρτί. Χρόνια τώρα. Πολύ πριν μπουν στη ζωή μας με θυελλώδεις ρυθμούς οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Μπορεί να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή μας, αλλά τη γλύκα του μελανιού, το χάδι του χαρτιού, δε θα το έχουν ποτέ...

Έτσι συνήθισε η δική μου γενιά. Κι έτσι κάνω κι εγώ. Έχω πάντα στην κωλότσεπη του παντελονιού μου, χαρτιά Α4, χρησιμοποιημένα από τη μια όψη, συνήθως του εκτυπωτή του γραφείου. Υπερβολικό; Μπορεί, αλλά δεν θέλω να τα πετάω έτσι.

Μ' αυτά τα χαρτιά θα κάνω σε λίγο και το ρεπορτάζ από την απεργιακή συγκέντρωση, στο Πεδίον του Άρεως. Θα δω γνωστούς και φίλους, συναγωνιστές, θα μιλήσουμε για το αύριο που μόνο μαυρίλα έχει μπροστά του. Κι όμως λίγο φως το χρειαζόμαστε σαν άνθρωποι.

Μια ελπίδα, μια νότα αισιοδοξίας, κάτι που να δείχνει πως το αύριο μπορεί και να είναι λίγο καλύτερο. Πως τούνελ είναι που θα περάσουμε όπως τόσα και τόσα άλλα στη ζωή μας. Πως θα ξανανθίσει το χαμόγελο στα χείλη μας και τα παιδιά μας θα παλέψουν σ' έναν κόσμο καλύτερο από το δικό μας.