Η valeriana italica είναι πολυετές φυτό της Ανατολικής Μεσογείου, με εξάπλωση σε όλη την Ελλάδα. Το συναντάμε σε πετρώδεις πλαγιές, πετρώδεις θαμνότοπους, βραχώδη εδάφη, εποχιακά υγρές θέσεις και ανοίγματα κωνοφόρων δασών, σε υψόμετρα 0 -1300 μ.


Η βαλεριάνα έχει σύνθετα φύλλα στη βάση με αντικριστά φυλλάρια και ένα μεγαλύτερο στη κορυφή τους. Στο μέσο κάθε φυτού αναπτύσσεται ο βλαστός της ο οποίος εσωτερικά είναι κούφιος και φτάνει σε ύψος γύρω στα 80 εκ. Τις συγκεκριμένες φωτογραφίες τις τράβηξε ο Iliadis Vasilis.


Καθ' ύψος του βλαστού τα φύλλα είναι λιγότερα, φύονται ανά κόμβους και είναι πτεροσχιδή με φυλλάρια σε 1 - 4 ζεύγη και ένα μεγαλύτερο ωοειδές. Στην κορυφή κάθε βλαστού δημιουργείται σφαιρικό άνθος εύοσμο από πολλά μικρά λευκορόδινα ανθίδια με πέντε πέταλα που καταλήγουν σε λευκό σωλήνα.


Ανθίζει συνήθως γύρω στον Απρίλιο. Η ρίζα είναι ινώδης με έντονο άρωμα και είναι το μέρος του φυτού με τις κυριότερες και σημαντικότερες θεραπευτικές ιδιότητες. Οι φωτογραφίες έχουν δημοσιευτεί στη ομάδα GreekFlora.


Πέραν των θεραπευτικών χρήσεων της, η βαλεριάνα χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία αλλά και για καλλωπιστικούς λόγους, λόγω των όμορφων ανθέων της αλλά και της αντοχής της σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Κοινές ονομασίες: Ζαμπούκος, Νάρδος.