Ο χειμωνιάτικος ουρανός είναι αρκετές φορές βαρύς. Με μαύρα και γκρι σκούρα σύννεφα που τρέχουν να καλύψουν τον κόσμο ολόκληρο. Σε πνίγουν σα να προσπαθούν να σε κρατήσουν απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο.


Βέβαια ο χειμώνας κάποιες φορές καλμάρει θέλοντας να μας δώσει μια ανάσα ελευθερίας. Και τότε είναι που ξεπροβάλει ο λαμπερός ήλιος παραμερίζοντας τα σύννεφα. Αυτός ο χειμωνιάτικος ήλιος έχει μια δικιά του, γλυκιά ζεστασιά.


Σου ζεσταίνει την ψυχή χωρίς να σου καίει το δέρμα. Ανατέλλει και μαζί του ανατέλλει και αναζωογονείται η πλάση ολόκληρη.


Μικρά πετούμενα και ερπετά βγαίνουν από τις κρυψώνες τους δειλά δοκιμάζοντας την δροσιά που είναι ακουμπισμένη πάνω στη χαμηλή βλάστηση και πάνω στα κλαδιά. Η θάλασσα καθρεφτίζει τη λάμψη του ήλιου και εκπέμπει μια δροσερή και αλμυρή αύρα. Σε καλεί να την ανακαλύψεις.


Η μέρα κυλάει ευχάριστα και κάθε ώρα που περνάει αποκαλύπτει μια καινούρια πλευρά του χειμώνα. Αγναντεύεις το πέλαγος και τον ήλιο. Για λίγο ακόμα θα γαληνεύει η ψυχή σου πριν έρθει και πάλι φουριόζος ο βαρύς χειμώνας.