Τις έχετε δει ήδη αυτές τις φωτογραφίες, τις είχαμε βάλει στην κορυφή της σελίδας για μια μέρα... Σε πιάνει η ψυχή σου να βλέπεις τέτοιες εικόνες από το αγγειοπλαστείο, αμέσως μετά από ένα μεγάλο σεισμό όπως αυτόν που έζησαν οι χωριανοί μου αυτές της μέρες. Να βλέπεις τον κόπο σου θρύψαλα, στο χώμα!


Το λες και καταστροφή, όλο αυτό που έζησαν άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια από αυτή τη δουλειά... Περίμενες να καλύψεις κάποιες από τις ανάγκες, ο κόπος σου ήταν και τώρα; Τώρα το μόνο που μπορείς να δεις είναι τα σπασμένα μπροστά στα μάτια. Οι κόποι σου χαμένοι...


Λέει κάποιος που είναι μακριά με ευκολία "όλα αυτά ξαναφτιάχνονται", αρκεί να είμαστε καλά. Και πράγματι, έτσι είναι. Το πισωγύρισμα διορθώνεται, αλλά το μάτι βουρκώνει μπροστά σε τέτοιες εικόνες. Θα πρέπει να είσαι από πέτρα για να αντέξεις. Και δεν είμαστε έτσι πλασμένοι, αλλά με συναισθήματα.


Τους σκέφτομαι με αγάπη και συμπόνια αυτούς τους μαστόρους, τις οικογένειες τους. Δύσκολες μέρες. Χρειάζεται πολύ κουράγιο και δύναμη για να ξαναστήσεις όλο αυτό το πράγμα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έρθουν κι άλλες καταστροφές... Τους το εύχομαι από την καρδιά μου.


Ξέρω πολύ καλά τι μπορεί να σημαίνει αυτό που βλέπω στις φωτογραφίες. Μεγάλωσα μέσα σε οικογένεια αγγειοπλαστών και ξέρω καλά τι κόπο και τι αγώνα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι για να φέρουν ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι της οικογένειας τους. Ο Θεός να τους δίνει δύναμη!


Αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο. Ο σεισμός δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπάει παντού, όλους και όλα. Και πόσο να αντέξουν αυτά τα εύθραυστα αντικείμενα ακόμα κι αν είναι ψημένα; Η γη που τρέμει είναι ο απόλυτος θάνατος για τα πράγματα που είναι από πηλό. Ποιος δεν το ξέρει αυτό;