Φτάσαμε λοιπόν. Τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Τελευταίες μέρες του καλοκαιριού. Τελευταίο άρθρο για αυτό το καλοκαίρι. Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν, τουλάχιστον για λίγο ακόμα.


Ότι σχολιάσαμε, σχολιάσαμε. Πάντα η στιγμή που τελειώνει το καλοκαίρι είναι συγκινητική, ίσως και συγκλονιστική. Νομίζω ένας από τους καλύτερους τρόπους για να το αποχαιρετίσεις, είναι ένα απαλό ηλιοβασίλεμα.


Χρώματα που μπερδεύονται με τη θάλασσα και δίνουν άλλον τόνο στο μπλε του Αιγαίου. Χρώματα που σε συντροφεύουν κύμα με το κύμα. Χρώματα που, είτε λόγω της θλίψης σου που τελειώνει το καλοκαίρι, είτε λόγω του ότι τα ίδια τα χρώματα πήραν σκυθρωπή όψη, μοιάζουν να σκουραίνουν το ζωντανό, παιχνιδιάρικο μπλε.


Πώς μπορείς να υποδεχθείς τον χειμώνα με τον καλύτερο τρόπο; Πώς μπορείς να έχεις προσμονή για μια μουντή εποχή; Δανείζομαι τους στίχους του Βασίλη Καζούλλη απ' το τραγούδι του "Θα περιμένω το χειμώνα".


"Θα περιμένω το χειμώνα, γιατί ποθώ να νοσταλγήσω, το καλοκαίρι που θα ‘ρθει, τ’ όνειρο να μου φέρει πίσω". Έτσι ακριβώς. Γιατί ακόμα και η νοσταλγία για κάτι που περιμένεις, κρύβει μέσα της κάτι από αυτό που περιμένεις. Το επόμενο καλοκαίρι.


Ακούστε αυτό το τραγούδι «Θα Περιμένω Το Χειμώνα» από τον δίσκο «Απ' Το Λίβερπουλ Στη Σαντορίνη» ΕΔΩ σε ολόκληρη τη μορφή του... Μερικά πράγματα αξίζει να τα ακούμε με προσοχή. Ιδιαίτερα στα τραγούδια οι στοίχοι σαγηνεύουν πιο πολύ κι από την ερμηνεία ή τη μουσική...