Σκηνή από την κρατική τηλεόραση της ΕΤ3 που αποτυπώνει με λήψη ελικοπτέρου από ψηλά την κάθοδο των Αρειανών στην Αθήνα για τον αποψινό αγώνα με τον Παναθηναϊκό...

Μακάρι να κυλήσουν όλα καλά και το ποδόσφαιρο να είναι γιορτή του αθλητισμού, που ενώνει και δεν χωρίζει. Προσωπικά μου είναι αδιάφορο ποιος θα νικήσει το βράδυ και θα σηκώσει το τρόπαιο. Ωστόσο μπορώ να καταλάβω την αγωνία όλων αυτών που ασχολούνται παθιασμένα με την ομάδα τους.

Φυσικά αντιπαθώ ιδιαίτερα την καφρίλα και δυστυχώς σ' αυτό το χώρο περισσεύει... Τα τελευταία χρόνια που απασχολούμαι επαγγελματικά στο αθλητικό τμήμα της “Κ” ως συντάκτης ύλης, το ζω από κοντά.

Την αρχή μάλιστα που πήγα στο τμήμα, πριν πέντε χρόνια, τρελάθηκα με τις φωνές και τα δυνατά σχόλια... Τώρα το διασκεδάζω πια. Αλλά η καφρίλα των οπαδών που λειτουργούν φανατισμένα δεν έπαψε να με εκνευρίζει.

Κι εδώ που τα λέμε, αν ο αθλητισμός ήταν γιορτή, όπως αρέσκονται να λένε όσοι κινούνται γύρω από αυτόν, θα μου άρεσε να πάρω το γιο μου, τον Λάμπρο και να πηγαίναμε στο Ολυμπιακό Στάδιο (ΟΑΚΑ) να βλέπαμε τον αγώνα. Αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα φοβάσαι. Ούτε που το πρότεινα στον μικρό...

Φοβάσαι του ηλίθιους που δεν λείπουν από όλες τις ομάδες, αυτοί, που ψάχνουν ευκαιρία να διαμορφώσουν ατμόσφαιρα επεισοδίων. Φοβάσαι τους “ανθρώπους” αυτούς, δήθεν στο όνομα της ομάδας τους, μετατρέπουν τα χαμόγελα της χαράς, σε λύπη, κάνοντας τους αντιπάλους να νοιώθουν ισοπεδωμένοι.

Αλήθεια σας λέω: Μου είναι αδιάφορο ποιος θα σηκώσει απόψε στις 10 το βράδυ το κύπελλο, αλλά θα ήθελα, σαν Έλληνας πολίτης, να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να χαιρόμουν κι εγώ από τη χαρά της νίκης...