Ζούμε σε εποχές δύσκολες… Επιχειρώντας να ενημερωθούμε για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και τον κόσμο, πέφτουμε πάνω σε σκληρές ειδήσεις. Ακόμα κι εγώ που τόσα χρόνια υπηρέτησα τη δημοσιογραφία, προσπαθώντας να λέω την αλήθεια από όποια θέση ευθύνης είχα, ακόμα κι εγώ, νοιώθω να πιάνεται η ψυχή μου και προσπαθώ να φύγω γρήγορα από εκεί.


Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε αυτή την ιστορία με το γηροκομείο στα Χανιά. Ακούμε διάφορα, αντιφατικά. Εργαζόμενοι καταγγέλλουν σημεία και τέρατα και ανθρώπινες ζωές ηλικιωμένων, απροστάτευτες στα χέρια αδίστακτων ανθρώπων. Κι από την άλλη, με εντολή εισαγγελέα συλλαμβάνονται για διασπορά ψευδώς ειδήσεων. Πού είναι η αλήθεια; Πού το ψέμα;


Δεν αντέχεται, αυτός ο κόσμος… Προφανώς και δεν είμαστε εμείς οι ειδικοί να το ψάξουμε. Μόνο διαπιστώσεις μπορούμε να κάνουμε. Και να εκφράζουμε τη δυσφορία μας που αναπνέουμε αυτόν τον αέρα. «Πνιγόμαστε» από τη μπόχα της απανθρωπιάς και της σκληρότητας. Κι από την άλλη, βαρεθήκαμε να ακούμε υποσχέσεις...


Δεχόμαστε μεγάλα φορτία υποκρισίας αι αδυνατούμε πλέον να ξεχωρίσουμες ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Ένα δήθεν χαμόγελο που θέλει προσπάθεια για να κάνει τις συσπάσεις του προσώπου να φανούν αληθινές… Και να πείσουν τους αφελείς. Είναι και το διαδίκτυο, όπου ο καθένας έχει τη δυνατότητα να πει ότι θέλει, χωρίς κανένα πρόβλημα.


Σε ελάχιστες περιπτώσεις και μόνο μετά από καταγγελίες, ίσως ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί. Πόσο ακόμα θα τα ζούμε όλα αυτά; Και για πόσο ακόμα ο καθένας θα μπορεί να παίζει με την ψυχική ηρεμία μας; Έρχονται ώρες που έχεις ανάγκη να πιαστείς από κάπου, να νοιώσεις ασφαλής και καλά. Κι ευχαριστούμε που δεν είμαστε στην άγνοια του κόσμου.


Ήθελα να τις βγάλω, αυτές τις σκέψεις από μέσα μου και να τις μοιραστώ μαζί σας. Κάτι τέτοιες ώρες είναι που εκτιμώ περισσότερο την ύπαρξη αυτού του διαδικτυακού τόπου. Ήρεμα, ψύχραιμα και πάντα με μια όμορφη, αληθινή εικονογράφηση, με λουλούδια εποχής, αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με το δικό μας ξεχωριστό τρόπο…