Αυτό που αντιμετωπίζουμε μέχρις στιγμής, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα ή ας μιλήσω για την Αθήνα που ζω, είναι ότι έξω κάνει πολύ κρύο, μερικές φορές ρίχνει και χιονόνερο, κάποιες μάλιστα φορές, όπως εδώ στο στον Ελληνόπυργο Κεντρική Ελλάδας, το στρώνει για λίγο και μετά... το χιόνι λιώνει.


Κι ακούω στο πρώτο πρόγραμμα της ΕΡΤ, το ραδιόφωνο, ανθρώπους σαν κι εμένα που ζητούν λίγο χιόνι, αλλά δεν το βλέπουν, τουλάχιστον ζωντανά. Αιώνια νέοι με παιδιάστικη καρδιά που "πεταρίζει" στην προοπτική να βγεί έξω και να παίξει χιονοπόλεμο, αν φυσικά το στρώσει.


Κι ακούω επίσης τον φίλο μου τον Ηλία από την Αναστασιά των Σερρών να λέει πως τέτοιο δυνατό κρύο είχε χρόνια να το δει και κυρίως να το νιώσει... Αλλά χιόνια ακόμα δεν είδε... Τα περιμένει κι αυτός, πως και πως. Όλοι έχουν ανάγκη σ' αυτό το σύστημα πραγμάτων, να πουν μια φορά, "είδαμε μια άσπρη μέρα!".


Όλες αυτές τις μέρες είναι η πιο "πολυφορεμένη" φράση στις αναρτήσεις των φίλων, στα κοινωνικά δίκτυα, που βλέπω... Και η αλήθεια είναι πως λαχταρά η καρδιά μας να βρει μια αφορμή και αιτία, να ξεφύγει από όλα αυτό το κακό που ζούμε με τον κορονοϊό, Covid-19.


Λίγο ή πολύ το χιόνι, τι σημασία έχει; Το σημαντικό είναι ότι υπάρχει εκεί και το βλέπουμε. Στις φωτογραφίες που μας στέλνετε εσείς με πολύ αγάπη και σας ευχαριστούμε για μια ακόμα φορά. Ζούμε μαζί σας στιγμές μοναδικές, έστω και μέσα από τις φωτογραφίες που μας στέλνετε.


Βέβαια το όλο σκηνικό του καιρού συνεχίζει να κρατά στο χειμωνιάτικο του. Και μείς θα το ακολουθήσουμε και τις επόμενες μέρες, φτάνοντας ίσως να μας βλέπετε "χιονισμένους" μέσα από τις αναρτήσεις μας. Είπαμε, δεν είμαστε τέλειοι, σε καμιά περίπτωση. Έχουμε κι εμείς τις αδυναμίες μας. Και το χιόνι, είναι μια από αυτές.