Ένα τραγούδι για την πολύπαθη Παλαιστίνη. Αφιερωμένο στους ψυχωμένους αγωνιστές που επιχειρούν να στείλουν βοήθεια σ’ αυτούς τους αποκλεισμένους από τους Ισραηλινούς ανθρώπους.

Το… κρυφτούλι παίζει μαζί μας ο καιρός. Εκεί που ήταν γεμάτος σύννεφα και μουντός το πρωί, κατά τις 2 το μεσημέρι άλλαξε γνώμη και έβαλε τα καλά του… Μας χαμογέλασε και άρχισε να το βλέπει… καλοκαίρι!

Κάτι τέτοια κάνει και κοντεύει να τρελάνει κάθε λίγο πράσινο που υπάρχει γύρω μας. Λίγη βροχή και ύστερα ένα δυνατός ήλιος… Ε, πολύ θέλει να τα παίξουν; Νομίζουν πως ήρθε κι όλας καλοκαίρι, πετούνε τα άνθη τους και γεμίζουν, όπου τα παίρνει, καρπούς.

Αυτά βλέπουν και τα παιδιά και βιάζονται να βάλουν κοντομάνικα. Ο μικρός Λάμπρος το πρωί ήταν ανένδοτος: «Δεν αντέχω άλλο τα φούτερ με μακριά μανίκια. Ζεσταίνομαι». Έχει δίκιο. Αλλά ο καιρός είναι ασταθής. Εύκολα μπορεί να την κάνει την τούμπα του και όλα να αλλάξουν. Το κρύωμα επίσης έρχεται εύκολα. Και είναι ότι χειρότερο υπάρχει αυτή την περίοδο.

Διαβάζω στις εφημερίδες όλες αυτές τις σαχλαμάρες με τους διαλόγους, προϊόν υποκλοπής, αλλά αυτά είναι ψιλά… γράμματα. Και όπως στην περίπτωση της συμμορίας που πήρε μέρος στην απαγωγή του εφοπλιστή Παναγόπουλου, έτσι κι εδώ, οι διάλογοι είναι για… κλάματα. Και για γέλια βεβαίως…

Διότι, μόνο καθυστερημένοι άνθρωποι θα μπορούσαν να μιλούν έτσι. Εκτός κι αν είναι «γραμμή» της ασφάλειας να τους εκθέσουν στα μάτια της κοινωνίας. Στο στιλ «δες ποιοι, υποτίθεται, ότι παλεύουν για σένα».

Όλα πια μπορείς να τα βάλεις στο μυαλό σου. Κι όταν και ο γραπτός Τύπος ακολουθεί το δραματοποιημένο τηλεοπτικό λόγο, τότε είναι να μας κλαίνε οι ρέγγες. Έλεος παιδιά! Τα νεύρα μας!

• Δεν είμαι υπερβολικός στους χαρακτηρισμούς. Δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ για τι πράγμα μιλάω. Και φυσικά είναι μια καλή ευκαιρία για να ξανα-ενεργοποιήσουν τις κάμερες παρακολούθησης. Δείτε ΕΔΩ... Αλλά εσείς συνεχίσετε να χαμογελάτε, γιατί εκτός του ότι μεγαλώνει της ζωή, όπου εφαρμόστηκαν οι ... οδηγίες του ΔΝΤ τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ και θα καταλάβετε τι λέω...