Ήταν μια μέρα βροχερή, χθες στην Αθήνα... Έβρεχε όλη τη νύχτα και τις πρωινές ώρες. Ύστερα, όπως κάνει συνήθως, η κατάσταση άλλαξε. Βγήκε ήλιος και σα να μη ζήσαμε ποτέ αυτή την ιδιαίτερη κακοκαιρία. Πώς γίνεται έτσι και στη ζωή μας, πώς αλλάζουν τα πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη...


Είμαστε άνθρωποι. Μικροί και με περιορισμένες δυνατότητες... Εκεί που νομίζουμε ότι έχουμε ξεπεράσει τα προβλήματα, εκεί που προσπαθούμε να βάλουμε σε μια σειρά τη ζωή μας, έρχεται μια απρόσμενη είδηση να μας συνταράξει. Πόσο υπομονή, πόσο κουράγιο να κάνεις για να αντέξεις τα συνεχή χτυπήματα;


Σαν τον συννεφιασμένο ουρανό που δείχνουν οι σημερινές φωτογραφίες από την πόλη της Χαλκίδας, που συνοδεύουν αυτές τι σκέψεις, κάπως έτσι νιώθουμε. Να' ναι καλά ο παρατηρητικός φίλος μας Πέτρος που καταγράφει την αληθινή ζωή, όπως τη ζει... Θα αλλάξει αυτό; Οπωσδήποτε! Δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Μια δυσκολία είναι, που θα την περάσουμε.


Και όλα αυτά μέσα στη δεύτερη παράταση της δεύτερης καραντίνας. Αποστασιοποιημένοι από τις κοινωνικές συναναστροφές και έχοντας βγει από μια πολύ ενισχυτική εβδομάδα με τον επίσκοπο περιοχής μας. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η στοργική προμήθεια να μας δίνει δύναμη!


Και καθώς δεν νιώθουμε μόνοι σ' αυτό που περνάμε, είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι αισθανόμαστε το αληθινό ενδιαφέρον και την αγάπη των δικών μας ανθρώπων και των αδελφών μας. Ένα τηλέφωνο, μια επίσκεψη σπίτι ή μέσω τηλεδιάσκεψης, μια καλή κουβέντα και σαν να παραμερίζονται τα σύννεφα...


Αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες. Ξέρουμε ότι ο δρόμος θα είναι ανηφορικός, αλλά χαμογελάμε! Και προσπαθούμε να κρατήσουμε θετική τη σκέψη μας προσανατολισμένη σε καλά πράγματα. Ότι δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, είμαστε αποφασισμένοι να το περάσουμε όρθιοι και μαζί... Όλα θα γίνουν!