Με φθινοπωρινά τοπία από το δάσος του Ολύμπου, το περπάτημα στο μονοπάτι με το φαράγγι του Ενιπέα και τις φωτογραφίες που μας έδωσε η φίλη μας Ελισάβετ Πολυχρόνη, θα καταφέρουμε να πιάσουμε επαφή με την πραγματικότητα, ύστερα από μια υπέροχη Κυριακή, αφιερωμένη στη Συνέλευση Περιοχής μας...


Γέμισε η καρδιά μας, με όμορφες γραφικές σκέψεις και τώρα πρέπει να τις βάλουμε σε μια σειρά, για να μπορέσουμε να τις συλλογιστούμε και να τις εφαρμόζουμε στην καθημερινότητα μας. Ας θυμηθούμε ΕΔΩ το δημοσίευμα που κάναμε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ πριν λίγες μέρες και την υπόσχεση που σας δώσαμε.


Είχαμε πει τότε ότι θα επανέλθουμε. Και το εννοούσαμε. Το υλικό, πανέμορφο, που έχουμε στα χερια μας είναι πολύ, επομένως λογικό είναι να θέλουμε να το μοιραστούμε μαζί σας, μέχρι την τελευταία εικόνα. Και δείτε τώρα μια συνάφεια που έχει με τη... χθεσινή μας ανάρτηση για τις εικόνες της πόλης.


Διαφορετικοί κόσμοι... Τόσο διαφορετικοί, όσο η ημέρα με τη νύχτα. Χθες μάλιστα μετά τη Συνέλευση που βγήκα για λίγο έξω, ο καιρός ήταν κατάμαυρος και έριχνε θαρρείς χιονόνερο. Οπότε μπορείτε να φανταστείτε την εικόνα. Αλλά δεν χρειάζεται... Τα αυτονόητα είναι τα απλά.


Κάπου στο δρόμο μπορεί κανείς να συναντήσει και τέτοια κτίσματα. Εγκαταλειμμένα στο χρόνο. Ερείπια. Φαντάζομαι κάποτε θα πρέπει να είχαν ζωή. Αλλά όχι πια. Αξίζει όμως να σταματήσει κανείς λίγα λεπτά να τα δει να τα φωτογραφήσει και, ίσως, να προβληματιστεί για το τι είναι ο άνθρωπος και τα έργα του.