Χρειάστηκε χθες να κάνω ένα προγραμματισμένο σέρβις στον ηλιακό θερμοσίφωνα του σπιτιού μας κι έτσι ανέβηκα με τον μάστορα στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας... Δεν ανεβαίνω συχνά, δεν έχει και τίποτα το ιδιαίτερο. Μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Άρα υπολογίζω πως το ξαναέκανα πριν δυο ή τρία χρόνια.


Ενώ ο μάστορας δούλευε και του κρατούσα παρέα, μιλώντας μαζί του, κάτι που ήθελε, επειδή προφανώς η δουλειά του είναι πολύ μοναχική, εγώ φωτογράφιζα γύρω μου ότι έπιανε το μάτι μου από την ταράτσα... Όχι και τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, απλά τους άλλους ηλιακούς των πολυκατοικιών γύρω μου.


Αποκαρδιωτική εικόνα... Πού ζούμε; Τι ποιότητα μπορεί να έχει η ζωή μας, σ' αυτά τα κλουβιά από τσιμέντο; Και πόσο λογικό μου ακούγεται αυτό που άκουσα χθες το πρωί, ότι ένας φίλος μου, ο Χρήστος Σιαμέτης, μόλις βγήκε στη σύνταξη τα παράτησε όλα και πήγε να ζήσει στο χωριό του, την Άρτα, με τη γυναίκα του.


Πραγματικά τίποτα το εντυπωσιακό από ψηλά... Ξέρετε κάτι; Ίδια είναι προφανώς η εικόνα και από χαμηλά, αλλά τότε βρίσκεις λόγους πολύ σοβαρούς να θες, με επιλογή σου, να είσαι εδώ. Μ' αυτό εδώ όμως, πόσους λόγους να έχεις; Μάλλον δεν είναι και πολύ μεγάλη η επιτυχία του "ναι"...


Κι όμως έχουμε πολύ κοντά μας την Ακρόπολη, είμαστε δυο βήματα από το ιστορικό κέντρο... Μπορείς και με τα πόδια να πας, αν θέλεις να περπατήσεις λίγο, πράγμα που κάνει καλό στην υγεία γενικότερα. Αλλά αρκεί αυτό; Μπορεί η ιστορία να ομορφύνει τη ζωή του σήμερα; Χλωμό το βλέπω...


Τελευταία ματιά από ψηλά... Σκέτη απογοήτευση... Ευτυχώς ο μάστορας τέλειωσε σχετικά γρήγορα τη δουλειά του κι έτσι κατεβήκαμε, αφού κλειδώσαμε πίσω μας την πόρτα. Ευτυχώς ήταν μόνο μια υπενθύμιση πως τη ζωή τη φτιάχνουμε ή τη χαλάμε εμείς και όχι το περιβάλλον που ζούμε. Ευτυχώς!