Καθώς είμαστε υποχρεωμένοι να κινούμαστε όλο και λιγότερο λόγω της καραντίνας, είναι ωραίο να βλέπουμε στοιχεία της φύσης... Αυτή η εικόνα αποτυπώνει το φθινόπωρο. Ξεραμένα, πεσμένα από τα δέντρα φύλλα και δίπλα φυτρώνει το νέο πράσινο. Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται.


Καμιά φορά μόνο μια καρέκλα (έστω και πλαστική) είναι αρκετή για να ξαποστάσουμε κάτω από τα δέντρα με τα κιτρινισμένα φύλλα. Αν βέβαια ο καιρός το επιτρέπει και αντέχεται το κρύο. Διαφορετικά μάλλον χρειάζεται το τζάκι ή κάποιο άλλο θερμαντικό μέσο, επειδή ακούμε ότι πέφτει κι άλλο η θερμοκρασία.


Τα πλατάνια περνούν τη δική τους δοκιμασία αυτόν τον καιρό. Σιγά - σιγά τα φύλλα τους κιτρινίζουν και πέφτουν. Όλη αυτή η διαδικασία γίνεται με ένα πολύ αργό ρυθμό, ώστε εμείς που τρέχουμε στην καθημερινότητα μας, δεν προλαβαίνουμε να τον καταγράψουμε στο μυαλό μας.


Αλλά υπάρχουν ομορφιές που θα συνεχίσουν να υπάρχουν, απλά για να ομορφαίνουν τη ζωή μας και να μας υπενθυμίζουν πως ότι βιώνουμε σήμερα, όσο σκληρό κι αν φαίνεται -και είναι- θα περάσει. Κι αν είναι θέλημα Του, θα έρθουν καλύτερες μέρες που με τόση λαχτάρα προσμένουμε.


Μια ήσυχη γωνία σε κάποιο μέρος του κήπου, μας είναι αρκετή. Άλλωστε δεν είμαστε από αυτούς που ζητούν υπερβολικά πράγματα. Και με τα λίγα βολευόμαστε. Μόνο, να κινείται κάτι. Η στασιμότητα είναι που δεν μας πάει. Κι ευτυχώς, η ζωή μας έχει σκαμπανεβάσματα.


Κάπου θα ξεπροβάλει μια ομορφιά από το πουθενά να μας υπενθυμίζει πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι εύκολα. Ο κύκλος επαναλαμβάνεται, όσο κι αν με την πρώτη ματιά μας δίνεται η εντύπωση ότι όλα έχουν σταματήσει. Ας το θυμόμαστε αυτό, τις δύσκολες ώρες.