Δεν ξέρω τι συμβαίνει με την ψυχολογία των ανθρώπων κάθε φορά που ακούνε ότι μπαίνουμε σε καραντίνα. Αισθάνονται την ανάγκη να πάρουν το Ι.Χ. τους και να ξεχυθούν στους δρόμους της πόλης, προετοιμασμένοι να κάνουν όλες τις «επείγουσες» εργασίες που έχουν κατά νου.


Και ποιες είναι αυτές οι «επείγουσες» εργασίες; Είναι όλες αυτές που τον προηγούμενο καιρό «άφηναν», στη λογική ότι δεν υπάρχει καμιά βιασύνη… Τώρα όμως, κάτω από την πίεση της καραντίνας, όλα γίνονται βιαστικά και χωρίς σχέδιο. Κι αυτή η γενικευμένη πίεση, είναι που φέρνει την ταλαιπωρία στους δρόμους.


Αυτές οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες χθες το σούρουπο, στο κέντρο της Αθήνας. Συννεφιασμένος ουρανός και μια πόλη που οι άνθρωποι της, αγωνιούν να προλάβουν… Και τρέχουν για να διεκπεραιώσουν ότι τελικά καταφέρουν. Επειδή γνωρίζουν ότι από σήμερα, για να βγουν από το σπίτι τους, χρειάζονται SMS.


Φυσικά η ζωή δεν τελειώνει έτσι εύκολα. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Και η ψυχραιμία, είναι ο καλύτερος σύμβουλος κάτι τέτοιες δύσκολες ώρες. Είμαστε ήδη «μαθημένοι» από την πρώτη καραντίνα του Μαρτίου – Απριλίου. Και νομίζω ότι είμαστε σε θέση να τη διαχειριστούμε καλύτερα.


Περπατώ στο κέντρο της πόλης, ανάμεσα σ’ αυτά τα τεράστια κλουβιά με τους ανθρώπους και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα μου λείψουν και πολύ. Θα τα καταφέρουμε κι αυτή τη φορά, να επιβιώσουμε. Η σιγουριά μας αυτή έχει να κάνει με Εκείνον που μας στηρίζει.


Θα ξανάρθουν τα πράγματα στη θέση τους. Θα χαρούμε ξανά τη συντροφιά των φίλων. Θα επιστρέψει το χαμόγελο, η ελπίδα, η ζωή, τα όνειρα… Ας μην το βάζουμε κάτω και ας έχουμε υπάκουη καρδιά και συνεργατικό πνεύμα, τηρώντας τις οδηγίες που μας δίδονται, μακριά από συνωμοσιολόγους.