"Είναι φορές που χωρίς αφορμή κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί" τραγουδάει από το μακρινό 1997 η Πασπαλά. Μπορώ να το αλλάξω και να πω "είναι φορές που χωρίς αφορμή κάτι γιορτάζει βαθιά στην ψυχή";


Ναι, μπορώ. Έτσι ένιωσα μόλις έφτασα στην πρύμνη του πλοίου και αντίκρισα το Αιγαίο μαζί με αυτό το φοβερό ηλιοβασίλεμα. Ναι, κάτι σκίρτησε μέσα μου. Είχα καιρό να νιώσω έτσι.


Να αγναντεύεις το Αιγαίο. Όπως έλεγε και ο δίσκος της Γαλάνη το 1985 (όχι δεν είχα γεννηθεί τότε, αλλά φρόντισαν οι γονείς μου να υπάρχουν τα βινύλια στο σπίτι)... Χάνομαι γιατί ρεμβάζω... Νομίζω σήμερα αντιλήφτηκα το εύρος αυτού του τίτλου.


Το Αιγαίο δεν είναι μόνο μια θάλασσα. Κρύβει μέσα του πολλές ιστορίες. Από τον ξεριζωμό του 1922 και τις σκληρές ιστορίες του Β Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι την μεγάλη μετακόμιση των οικογενειών της υπαίθρου στην Κυψέλη και στου Γκύζη του 1960.


Ιστορίες απλών ανθρώπων που συνθέτουν ένα κομμάτι του παζλ της ανθρωπότητας. Περίεργο πράγμα η θάλασσα. Μπορεί να σε κάνει να νιώθεις φυλακισμένος σε μια στεριά. Ή να νιώθεις απελευθερωμένος μακριά από μια στεριά. Ίσως μόνο οι γλάροι να γνωρίζουν την ιστορία του κάθε ταξιδιώτη.


Αυτοί που ακολουθούν πιστά τη ρότα των πλοίων, που προϋπαντούν τους ντόπιους που επιστρέφουν και χαιρετούν του ξένους που φεύγουν. Ναι, το Αιγαίο συνεχίζει να μας συνεπαίρνει.