Να περπατάς, λέει και να... πέσεις πάνω σε ένα τέτοιο δέντρο... Στην άκρη του δρόμου, χωρίς ιδιαίτερη περιποίηση αλλά να που μεγαλώνει από μόνο του. Είναι ακακία και είναι πολύ ωραίο. Μπορείς να απολαύσεις καθώς κοντοστέκεσαι, για λίγο... Ομορφιές που όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος.


Τέτοια πράγματα θα συνεχίζουν να μας ξαφνιάζουν... Όπως ένα πολύ όμορφο φυτό, άγριο, στην άκρη του δρόμου. Το είδε ο φίλος μου Πέτρος Πατσαλαρήδης και, όπως κάνει πάντα, σταμάτησε, προκειμένου να του δώσει την πρέπουσα προσοχή... Ένα τόσο όμορφο λουλούδι στην άκρη του δρόμου.


Επιστροφή στην ακακία... Στο μεγάλο και επιβλητικό δέντρο. Τα χρώματα του εντυπωσιάζουν και παραπέμπουν στο φθινόπωρο που υποθέτω πως κάποια στιγμή θα έρθει, δεν γίνεται να μην έρθει, εκτός και αν μια μέρα ξυπνήσουμε και έχει μπει, απότομα, ο χειμώνας. Όλα είναι πιθανά, στην εποχή που ζούμε.


Συνεχίζει, ωστόσο, να μας εντυπωσιάζει αυτό το πανέμορφο αγριολούλουδο... Και δεν μπορούμε να αποφύγουμε λογικές σκέψεις: Ποιος το έσπειρε σ' αυτό το μέρος; Ποιος το καλλιέργησε, ποιος το φρόντισε για να έχει αυτή την ανάπτυξη και ομορφιά; Απαντήσεις, δεκτές...


Σκόπιμα βάλαμε το μικρό, δίπλα στο μεγάλο. Το ταπεινό λουλούδι, στο επιβλητικό δέντρο. Κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή; Όλα είναι μπροστά μας. Κι εμείς χρησιμοποιώντας τη λογική μας, μπορούμε να διαλέξουμε τι μας αρέσει κάθε φορά, ανάλογα με τις ανάγκες μας.