Το να είσαι στην Αθήνα, Ιούλιο μήνα, δεν είναι τελικά και το πιο άσχημο πράγμα στον κόσμο... Υπάρχουν μέρη που μπορείς να πας και να περάσεις υπέροχα... Εμείς βρεθήκαμε τη Δευτέρα το απόγευμα και καθίσαμε ώς το βράδυ στην Πνύκα, ζώντας μοναδικές στιγμές από το ηλιοβασίλεμα.


Τις φωτογραφίες που βλέπετε στη σημερινή ανάρτηση, τις έχει τραβήξει η Σούλα. Πολύ όμορφες! Έχει ένα δικό της τρόπο να το κάνει αυτό και μου αρέσει πολύ, επειδή το παλεύει αρκετά. Κι έτσι το αποτέλεσμα είναι ασφαλώς καλό. Βοηθάει βέβαια και η ώρα... Η στιγμή. Θα έρθει η ώρα που θα δείτε και τις δικές μου και τότε θα καταλάβετε τι εννοώ...


Για την ώρα, δείτε τι όμορφες που είναι... Και δεν είναι καθόλου δύσκολο να πάτε κι εσείς. Mπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον Ηλεκτρικό ώς το Θησείο ή το Μετρό ώς το Μοναστηράκι και από εκεί πεζή, μέσω της Αποστόλου Παύλου, έναν υπέροχο πεζόδρομο στο Θησείο, να φτάσετε ώς την Πνύκα.


Σε μας, αρέσει πολύ αυτή διαδρομή. Και δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε κανένα δημόσιο μέσο μεταφοράς. Με τη μηχανή πάμε ώς το Θησείο, σε λιγότερο από 10 λεπτά, από το σπίτι μας. Τα υπόλοιπα είναι περπάτημα, κάτι που μας κάνει καλό. Και η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο της Πνύκας είναι δωρεάν.


Αυτή την ώρα του δειλινού, όση ζέστη κι είχε όλη την ημέρα (και έχει πολύ αυτές τις μέρες του Ιουλίου...) το ελαφρύ αεράκι που φυσάει, μπορεί να φέρει δροσιά. Ιδανικό μέρος για να ξαποστάσουμε λίγο και να απολαύσουμε τη στιγμή. Για μας που είχαμε ζεσταθεί από το περπάτημα ήταν ζωοσωτήριο...


Τέτοιες ώρες είναι που, ανάμεσα στα δέντρα, ακούς τα τζιτζίκια που κάνουν πάρτι. Φέτος μας έχουν λείψει, καθώς δεν έχουμε μπορέσει να πάμε ακόμα κάπου, εκτός Αθηνών... Και στο σπίτι μας, δεν έχει δέντρα μεγάλα. Έτσι δεν έχουμε ούτε τον ήχο των τζιτζικιών. Μόνο αυτόν, τον συνηθισμένο θόρυβο της μεγαλούπολης.