Ο Λάμπρος, με καμάρι, μπροστά στο δέντρο του, πράσινη μηλιά…

Το περασμένο Σάββατο δεν έκαναν τα παιδιά του Συλλόγου μια απλή δεντροφύτευση. Προχώρησαν ακόμα πιο πέρα. Υιοθέτησαν τα δέντρα που φύτεψαν για να έχουν την προσωπική αγάπη και φροντίδα, αλλά και την ευθύνη για το μεγάλωμά τους.

Σωστή σκέψη. Το δέντρο δεν θέλει να το φυτέψεις απλά. Χρειάζεται αγάπη, στοργή και φροντίδα μέχρι να βγάλει βαθιές ρίζες για να μπορέσει από μόνο του να βρει τα προς το ζειν.

Ο Λάμπρος έχει τώρα το δικό του δέντρο. Μια πράσινη μηλιά. Και με κατρελάκι παρακαλώ. Κι έτσι όπως του αρέσει να έρχεται συχνά στο χωριό αν είναι τυχερός θα το δει μεγάλο δέντρο με καρπούς. Δίπλα του το δέντρο του Χαράλαμπου. Φιρικιά αυτό.

Επί τούτο πήγαμε σήμερα στον τόπο της δεντροφύτευσης. Να το δούμε το δέντρο του Λάμπρου, να το φωτογραφίσουμε, να το δει και η Ειρήνη που δεν πρόλαβε να το χαρεί από κοντά γιατί έπρεπε να φύγει χθες…

Να’ χει να το θυμάται και ο ίδιος ο Λάμπρος. Καθώς θα μεγαλώσει και θα αλλάξει πολλές εικόνες και παραστάσεις στη ζωή του μπορεί να… ξεχάσει. Δύσκολο. Αλλά, λέμε τώρα…

Θα θυμάται όμως πάντα, πως το δέντρο του τον χρειάζεται για να μεγαλώσει. Ένας κουβάς νερό το ζεστό καλοκαίρι θα’ ναι μια ανάσα δροσιάς για το δεντράκι. Αν και, απ’ ότι μας είπε ο πρόεδρος που τον συναντήσαμε εκεί να τα ποτίζει κάνοντας κατά δήλωσή του ψυχοθεραπεία, θα μπει πολύ σύντομα αυτόματο πότισμα.

Κι όταν αρχίσει να δίδει καρπούς ε, τότε θα’ ναι η πιο μεγάλη στιγμή που θα’ χει να χαίρεται γι’ αυτό που έκανε…