Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει… Λίγο πριν το μεσημέρι της Δευτέρας μετά το πρωινό μια τελευταία βόλτα στο χωριό και τις παρυφές του… Σαν αέρας έφυγαν και φέτος οι μέρες των γιορτών.

Όλα τα ωραία φεύγουν γρήγορα… Είναι γιατί δεν κρατάμε ένα ρολόι να τα μετράμε… Είναι γιατί τον αφήνουμε ήσυχο να κινείται με τους δικούς του ρυθμούς.

Το χωριό είναι ήρεμο, όπως πάντα άλλωστε, στις 11,30 το πρωί. Τραβάω φωτογραφίες από την όμορφη φύση. Ότι μου κάνει κλικ στο μάτι… Και δεν είναι καθόλου λίγα αυτά. Ακόμα κι ένα άλογο ελεύθερο που έπεσε στην αντίληψή μου, το «κρατάω» στα πίξελ μου.

Στενά σοκάκια. Μια φύση που δίνει αγώνα μάχης να πρασινίσει κι αλλού να ανθίσει. Κι αυτός ο υπέροχος ήχος από τα κελαηδίσματα των πουλιών…

Φορτώσαμε τις μπαταρίες. Από την Τρίτη το πρωί επιστροφή στις δουλειές μας. Καλό ήταν τα διάλειμμα. Ζωογόνο. Βαθιά ανάσα να συνεχίσουμε τον αγώνα στην καθημερινότητά μας.

Η κατάληξη στο καφέ του «Βέγγου» στην πλατεία για ένα καφεδάκι. Η μαλακή του πολυθρόνα που βλέπει μπροστά στον κεντρικό δρόμο, ιδανικός σύντροφος στο ταξίδι για να χαράξω αυτές τις γραμμές.

Το πλακόστρωτο το επιβάλει στους οδηγούς να χαμηλώσουν ταχύτητες. Κι έτσι δε χαλάνε και πολύ την ηρεμία του τοπίου…

Κάποιοι κάνουν τις βόλτες τους. Άλλοι, λόγω του προχωρημένου της ώρας, αντί για καφέ, παίρνουν ένα ουζάκι. Δεν τους βλέπω από το σημείο που κάθομαι, αλλά τους ακούω. Είναι ευδιάκριτος ο ήχος από τα ζάρια, τα πούλια και τα σχόλια των παικτών. Ελληνικότατο τάβλι, μα την αλήθεια…