Αν έχετε γεννηθεί και μένετε στην Αθήνα, προφανώς μια τέτοια εικόνα δεν θα σας κάνει και μεγάλη εντύπωση. Μπορεί κιόλας και να μην γνωρίζετε καν τι είναι. Εμείς όμως που γεννηθήκαμε στα χωριά, ξέρουμε καλά τις αγκινάρες, επειδή μ' αυτές μεγαλώσαμε. Ήταν ακόμα και τα κλαδιά της, υπέροχα με λεμόνι. Μεζές για ρακή.


Η πρώτη φωτογραφία είναι το φαγητό. Το τόσο ιδιαίτερο, για όσους το γνωρίζουν, όπως είπαμε... Η δεύτερη αφορά ένα θαύμα της δημιουργίας. Ένα φυτό και μάλιστα καλά αναπτυγμένο, έχει φυτρώσει πάνω στις πέτρες. Πού βρήκε χώμα και αναπτύχθηκε; Πώς δεν έχασε το κουράγιο και τη δύναμη του, να μαραθεί και να ξεραθεί;


Ξαναγυρνάμε στις αγκινάρες... Στη λαϊκή θα τις δείτε, ήδη, να τις πουλούν 10 κομμάτια ένα ευρώ... Αλλά οι άγριες, τώρα αρχίζουν να πετούν τα περατζούνια. Θυμάμαι πόσες φορές με φίλους δεν κάναμε την παρέα μας μ' αυτά τα φύλλα καθαρισμένα! Ακόμα και τώρα το κάνουν στα χωριά...


Δείτε πάλι προσεκτικά, αυτό το φυτό... Έχει ριζώσει για τα καλά και μάλιστα έχει σταθεροποιηθεί. Πώς πήγε εκεί το χώμα; Ίσως με τον αέρα. Και η υγρασία; Το πότισμα του; Πώς κρατάει τη ζωντάνια του και τη δύναμη του; Μήπως να προσπαθήσουμε να το μιμηθούμε λίγο, κάθε φορά που δίνουμε το δικό μας αγώνα, να σταθούμε όρθιοι;


Αν έχουμε υπομονή, θα τα δούμε όλα αυτά να γίνονται... Τα φύλλα της αγκινάρας θα ξεραθούν και δεν θα τρώγονται πια, αλλά έρχονται οι κεφαλές πολύ πιο νόστιμες και πιο ωραίες... Και υπάρχουν τόσες συνταγές, που θα κάνουν το τραπέζι σας να μοσχομυρίσει... Ακόμα και ωμές, τρώγονται. Εμένα μου αρέσουν κι έτσι.


Δυο πράγματα, εκ πρώτης όψεως, ασύνδετα μεταξύ τους... Αλλά είναι έτσι; Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι. Η σπανιότητα τους, τα καθιστά μοναδικά. Και θέλαμε να τα παντρέψουμε σε ένα δημοσίευμα για να σας δείξουμε πως μικρά πράγματα μπορούν να κάνουν πιο όμορφη τη ζωή μας...