Το γραφείο μου στην πρωινή δουλειά, την ΠΕΤ ΟΤΕ, ήταν Βερανζέρου 34, δυο βήματα από την Ομόνοια. Και συχνά ο δρόμος μου με έφερνε εκεί... Είδα δύο αναπλάσεις της, τότε που η μητέρα του σημερινού δημάρχου Αθηναίων, ως δήμαρχος και τώρα που το επιχείρησε ο γιός της, επίσης δήμαρχος Αθηναίων.


Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη, της μάνας, δεν με ενθουσίασε καθόλου... Είχε μια πολύ μοντέρνα άποψη τεχνοκρατών και ήταν πολύ μακριά από τη δική μας κουλτούρα. Αυτή εδώ είναι πολύ πιο κοντά στη δεκαετία του '50, με μια πιο σύγχρονη, ασφαλώς, αντίληψη. Την περασμένη Πέμπτη άνοιξε για το κοινό. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.


Απογευματάκι, δυο ώρες πριν την καθορισμένη ώρα του ανοίγματος, βρεθήκαμε στο κέντρο για δουλειά. Και καθώς είχαμε διαβάσει για τις προετοιμασίες, είπαμε να το βάλουμε στο πρόγραμμα μας να περάσουμε από εκεί και να δούμε αν τα δημοσιεύματα αλήθευαν. Όπως διαπιστώνετε από τις φωτογραφίες που τραβήξαμε, ήταν αλήθεια...


Τώρα γιατί ασχολούμαστε με την πλατεία της Ομόνοιας; Επειδή ζούμε στην Αθήνα και η όποια αναβάθμιση της της κεντρικής της πλατείας, έχουμε την αίσθηση ότι αντανακλά στην ποιότητα ζωής των πολιτών της. Θυμάμαι, όταν την πρωτογνώρισα, δεκαετία του '70 όταν ήρθα από το χωριό στην Αθήνα.


Δεν ξέρω κι εγώ πόσα απογεύματα "έφαγα" μέχρι να μάθω να κατεβαίνω στο υπόγειο της, από την Αγίου Κωνσταντίνου, ας πούμε και να βγαίνω στη Σταδίου ή την Ακαδημίας ή την Αθηνάς ή την Πειραιώς ή την Πατησίων... Λαβύρινθος μου φαινότανε και μόνο με εκπαίδευση θα τα κατάφερνα. Σήμερα όλο αυτό μου φαίνεται παιχνιδάκι.


Ναι, η πλατεία έχει τη δική της ιστορία, όπως και κάθε τόπος άλλωστε. Και χαιρόμαστε που δόθηκε στους Αθηναίους... Κάποια στιγμή, έτσι όπως αργούσε να γίνει το πράγμα νομίζαμε ότι δεν θα γινότανε ποτέ. Αλλά η ανυπομονησία δεν είναι καλός σύμβουλος. Σε αντίθεση με την υπομονή και την εγκαρτέρηση.