Πόσο μπορεί να είναι ένα μπαλκόνι, σε μια σχετικά νέα πολυκατοικία; Σίγουρα αρκετά μεγαλύτερο από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών που χτίζονταν τη δεκαετία του '70 στην Αθήνα και ήταν όχι μεγαλύτερα από ένα μέτρο. Οι άνθρωποι της πόλης και φυσικά οι μηχανικοί και εργολάβοι, αναγνωρίζουν τώρα, την ανάγκη για μια πιο ανθρώπινη ζωή.


Η Σούλα αγαπά να ασχολείται με τα λουλούδια της, σ' αυτόν τον μικρό κήπο με τις γλάστρες της... Και κάπως έτσι στρώνουμε χαλί για την Πρωτομαγιά που ξημερώνει αύριο, μιας και αφού ισχύουν ακόμα τα περιοριστικά μέτρα, δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να πάμε, ούτε στην εξοχή, ούτε στο πάρκο.


Η αλήθεια είναι, ότι τα περισσότερα από τα λουλούδια της, είναι εποχιακά... Και επίσης είναι φυτά που δεν χρειάζονται πολύ ήλιο για να ανθίσουν, επειδή πράγματι στο μικρό δρόμο που είναι η πολυκατοικία μας, στον Κολωνό, έχει ψηλά κτίρια με αποτέλεσμα να μην βλέπουμε για πολύ ώρα της ημέρας, ήλιο.


Τα ακούω κι εγώ που τα συζητάει με τους ανθρώπους που πωλούν άνθη και τους συμβουλεύεται σχετικά με το τι να πάρει, που να μη χρειάζονται πολύ ήλιο για την ανάπτυξη τους... Εγώ, ο ίδιος, παρότι μου αρέσουν πολύ, δεν έχω ιδέα από αυτά... Βέβαια με ότι έχουμε αναλάβει, είμαστε πολυάσχολοι, αλλά τώρα που καθόμαστε σπίτι, είναι αλλιώς τα πράγματα.


Τα προσέχει λοιπόν, τα σκαλίζει, τα λιπαίνει και τα ποτίζει στον κατάλληλο καιρό... Και τα φωτογράφησε, να μου τα... στείλει, πριν ξεραθούν... Διότι μερικά από αυτά δεν θα αντέξουν όλο τον χρόνο... Αν έχω κατανοήσει καλά τα πράγματα, αυτό σημαίνει και "εποχιακό"...


Το ότι μ' αρέσουν τα λουλούδια, τα άνθη, τα φυτά, ο κήπος, η άγρια βλάστηση, μάλλον το γνωρίζουν οι τακτικοί αναγνώστες μου. Φαίνεται ξεκάθαρα και από τις επιλογές που κάνω στη θεματολογία μου, εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, καθώς δεν έχω καμιά δέσμευση πέρα από την καρδιά μου.