Θυμόμουνα ότι είχα ξανακάνει ένα δημοσίευμα για τις ανθισμένες νεραντζιές που μοσχοβολούν στους δρόμους της Αθήνας, αυτή την εποχή. Κι έψαξα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ... Και το βρήκα! Δείτε το ΕΔΩ. Και ξέρετε που πότε έχει γίνει αυτό; Ακριβώς πριν ένα έναν χρόνο, μια μέρα σαν σήμερα... Απίστευτο...


Βέβαια οι φωτογραφίες που δημοσιεύω σήμερα, είναι τωρινές, αλλά τα συναισθήματα ίδια... Με κάτι επιπλέον μόνο. Νομίζω, φέτος που έξω δεν κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα, λόγω της απαγόρευσης και του "Μένουμε σπίτι" δεν μην υπάρχει το έντονο καυσαέριο στην ατμόσφαιρα και η μυρωδιά είναι ακόμα πιο έντονη. Εκπληκτικό!


Βέβαια, σε μένα πάντα άρεσαν οι νεραντζιές... Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα γι' αυτές, από την πλατεία Κολοκοτρώνη, στο κέντρο της πρωτεύουσας, μια μέρα που βρεθήκαμε εκεί, έχοντας υπηρεσία στο μητροπολιτικό σταντ της Αθήνας. Και ξέρετε δα πως όταν μ' αρέσει κάτι, προσπαθώ να το κάνω θέμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και να το μοιραστώ μαζί σας.


Ψάχνοντας, βρήκα ένα ακόμα δημοσίευμα... ΕΔΩ, μπορείτε να το δείτε. Είναι από το 2017, ζούσε ακόμα ο παππούς Διονύσης και παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, ήθελε να βγούμε στη βεράντα του σπιτιού, να πιούμε ένα ουζάκι. Τον βγάλαμε, με το αναπηρικό καροτσάκι. Και νομίζω πρέπει να ήταν το τελευταίο του… Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, κοιμήθηκε τον ύπνο του θανάτου.


Καταλαβαίνετε τώρα, γιατί οι ανθισμένες νεραντζιές μου γεννάνε υπέροχα συναισθήματα; Ακόμα και τώρα, που αναγκαζόμαστε να μένουμε μόνιμα μέσα στο σπίτι, λίγο να βγούμε για σοβαρές ανάγκες, θα... πέσουμε πάνω τους! Και η έντονη, πολύ όμορφη μυρωδιά από τα άνθη τους που σε λίγο θα "δέσουν" και θα γίνουν καρπός, μας ξεκουράζει.


Διότι, το έχουμε πει κι άλλοτε, δεν χρειάζεται πολλά πράγματα ο άνθρωπος για να νιώσει καλά... Μια ανθισμένη νεραντζιά (και δεν είναι μια, αλλά πάρα πολλές) σε ξαναφέρνει στα ίσια σου. Και σου υπενθυμίζει, ότι τίποτα δεν τέλειωσε, ακόμα... Ας σηκώσουμε το κεφάλι και ας συνεχίσουμε να πορευόμαστε...