Στον κόσμο αρέσει να συμμετέχει τουλάχιστον στον επιτάφιο. Έτσι κι αλλιώς το' χει στη φύση του να συμπάσχει. Ακόμα και με το Θείο Δράμα. Ίσως πιο πολύ, ακριβώς γι' αυτό.

Έτσι συνέβη και στο χωριό. Κι ας άργησε υπερβολικά να βγει από την εκκλησία και να πάει ώς την πλατεία συνοδεία όλων των προσκυνητών. Ίσως γιατί ο παπάς έχει την ευθύνη και των γύρω μικρών χωριών και πού να πρωτοπάει ο άνθρωπος για να τα προλάβει όλα.

Το ίδιο θα συμβεί και με την Ανάσταση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη πικρή ιστορία. Έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει και ο καθιερωμένος “βομβαρδισμός” με τα πυροτεχνήματα την ώρα του Χριστός Ανέστη.

Στον επιτάφιο εδώ ψάλουν οι κυρίες του Συλλόγου Γυναικών. Κρατούν τα βιβλιαράκια τους και τραγουδούν τη “ζωή εν τάφω”. Μια χαρά τα πάνε οι κοπέλες. Αλλά πέφτουν στα στόματα, επίσης γυναικών, που δεν ενθουσιάζονται με τον τρόπο που ψάλλουν. Ωστόσο κανείς δεν παίρνει την πρωτοβουλία να τις αντικαταστήσει.

Εγώ που τις άκουσα μου φάνηκαν μια χαρά. Αλλά εγώ δεν είμαι και το καλύτερο δείγμα ανθρώπου που ξέρει να κρίνει εκκλησιαστικά ζητήματα. Σπάνια εκκλησιάζομαι και γενικώς δεν με ενθουσιάζει αυτός ο τρόπος ζωής. Τον βρίσκω πολύ δήθεν και απέχει πολύ μακριά από τα πιστεύω μου.

Ο Λάμπρος είναι εκεί με την παρέα του. Παιδιά της ηλικίας του. Δεν ξέρω αν παρακολουθεί με... κατάνυξη τα μυστήρια ή αν είναι μόνο η παρέα που του αρέσει. Υποψιάζομαι το δεύτερο. Όπως και να' χει την καταβρίσκει. Κοντεύει 11 το βράδυ και δε λέει να “μαζευτεί” σπίτι. Δεν υπάρχει και λόγος να του τη χαλάσει κανείς. Θα περάσει καιρός να ξαναζήσει τέτοιες μέρες με την παρέα του.

Ίσως το καλοκαίρι που θα ξανάρθει. Αλλά τότε βοηθάει και ο καιρός για τα βραδινά ξενύχτια. Όσο για τον επιτάφιο; Η αίσθηση που μου έμεινε είναι ότι όλα έγιναν βιαστικά. Από την εκκλησία στην πλατεία και ξανά πίσω. Και κάτι ακόμα που παρατήρησα. Ελάχιστοι είχαν κεριά. Μια πορεία εκδρομική ήταν...