Έπρεπε να βγω για λίγο έξω, χθες το μεσημέρι... Και αφού πήρα τη χειρόγραφη βεβαίωση που προβλέπεται από τα μέτρα της Πολιτείας, πήγα στα ΕΛΤΑ, εκεί που στεγάζεται, στο παλιό Κέντρο Διαλογής Αθηνών επί της Κωνσταντινουπόλεως, που σήμερα χρησιμοποιείται από την υπηρεσία δεμάτων... Και ο καιρός ήταν βροχερός...


Ήταν μια βροχή σταθερή, ποτιστική, σαν αυτή που αγαπά η γη, επειδή προλαβαίνει να απορροφήσει όλο το νερό που πέφτει από τον ουρανό και να το κρατήσει για τις ανάγκες των φυτών, των δέντρων και όχι μόνο... Έξω από τον περίβολο του κτιρίου των ΕΛΤΑ, συνάντησα αυτά τα δέντρα. Είχαν δροσοσταλιές πάνω τους, αλλά δεν φαίνονται εύκολα.


Όχι πως κατάφερα να κάνω δουλειά... Αν και το δέμα έχει σταλεί από τα παιδιά της Σούλας στον Καναδά, εδώ και σχεδόν τέσσερις εβδομάδες, ίσως και λόγω της δυσκολίας των ημερών, αποφάσισα να πάω και να ρωτήσω για την τύχη του. Δεν έφτασα κοντά. Ο φύλακας πήρε τα στοιχεία και το κινητό μου τηλέφωνο και μου είπε ότι θα με ειδοποιήσουν.

Έφυγα. Δεν είχα και άλλη επιλογή. Ας ελπίσουμε ότι το χειρόγραφο σημείωμα θα τους δώσει μια κάποια προτεραιότητα στο ψάξιμο... Επέτρεψα σπίτι μου. Κρατώντας μερικές από αυτές τις πολύ όμορφες εικόνες των μικρών δέντρων που τώρα πετάνε τα πρώτα πράσινα φύλλα τους, αφού η άνοιξη είναι εδώ κι ας μην το προσέξαμε...


Κάπως έτσι, όπως αναγεννάτε, η φύση θα έρθει και η δική μας απελευθέρωση από τις δύσκολες καταστάσεις που περνάμε. Κάπως έτσι δειλά, θα ξανάρθει το χαμόγελο στα χείλη μας και η αισιοδοξία στην καρδιά μας. Κάπως έτσι, θα ξανακάνουμε όνειρα και θα βάλλουμε στόχους στη ζωή μας... Κάπως έτσι...