Επιστροφή στην άγρια Άνδρο, εκεί που οι ξερολιθιές κρατάνε όρθια κάποια παλιά κτίρια...
Με μια δόση νοσταλγίας και αγάπης για αυτό το όμορφο κυκλαδίτικο νησί, επιστρέφουμε σήμερα στην Άνδρο. Αφορμή κάποιες υπέροχεςς φωτογραφίες που δημοσίευσε ο καλός μας φίλος, Louis Triantafillakis, στη σελίδα του στο Facebook... Ξεχωριστές, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας.
Τις χαρακτηρίζει "παλιά κτίσματα", αλλά βλέποντας τις, η σκέψη μας πάει ένα βήμα παραπέρα, με βοηθό τη φαντασία μας... Σα να βλέπουμε τους ανθρώπους που μόχθησαν να τα φτιάξουν για να στεγάσουν τις οικογένειες τους, να προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Το βλέπετε κι εσείς στην κατασκευή, ε;
Αλλά ο χρόνος τα σαρώνει όλα, στο πέρασμα του... Και όλοι εμείς, είμαστε μικροί και αδύναμοι, περαστικοί από αυτόν τον κόσμο με τα τόσα βάσανα του... Και τώρα αυτά τα παλιά σπίτια που μπορεί κάποτε να ήταν αρχοντικά, ρημάζουν στην εγκατάλειψη.
Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι οι κληρονόμοι, αν υπάρχουν, θα έχουν την ίδια αγάπη με μας και θα τρέξουν να τα συντηρήσουν και να τα κρατήσουν σε μια καλή κατάσταση; Κανείς! Καθόλου απίθανο λοιπόν, τέτοιες εικόνες να τις δούμε κι μείς στη ζωή μας. Ή κάποιοι άλλοι, μετά από μας.
Νιώθω την ανάγκη να πω δημόσια ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Λεωνίδα, που είχε την ευαισθησία να ασχοληθεί και να καταγράψει με την κάμερα του τηλεφώνου του, αυτή την ξεχωριστή ομορφιά από την πέτρα της Άνδρου. Καλοχτισμένα σπίτια, στέκουν ακόμα όρθια, να μας θυμίζουν το παρελθόν.
Μικρές πόρτες... Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί επέλεγαν να κάνουν τέτοιες μικρές πόρτες. Μήπως οι άνθρωποι ήταν κοντοί; Όχι, αν κρίνουμε από φωτογραφίες της εποχής. Υπάρχει, ωστόσο, μια θεωρία που λέει πως, με τέτοιες πόρτες ένιωθαν πιο προστατευμένοι. Και μπορεί και να ισχύει...