Περπατώντας στη Σωζοπόλεως, ένα μικρό δρόμο από τη Λιοσίων ώς την Κωνσταντινουπόλεως
Χθεσινές αυτές οι φωτογραφίες... Περπατώντας, όπως λέμε στον τίτλο μας πάνω στην οδό Σωζοπόλεως... Αποφάσισα να σηκώσω τα μάτια μου ψηλά στις πολυκατοικίες και να αποτυπώσω αυτό ακριβώς που βλέπει ο άνθρωπος. Τα μπαλκόνια που ήταν φορτωμένα με ρούχα, καθώς ο καιρός ήταν καλός.
Κράτησα αυτή τη στάση και πατούσα κλικ στη μηχανή μου... Πολυκατοικίες άγνωστες, σε μια περιοχή που δεν ζω, όχι και πάρα πολύ μακριά, πάντως από το σπίτι μου. Αυτό που μου άρεσε είναι η ιδιαιτερότητα κάθε μπαλκονιού. Άλλα είχαν, αν και χειμώνας καιρός, κατεβασμένες τις τέντες κι άλλα ήταν καταπράσινα από τα λουλούδια.
Δες αυτή, πράσινο που έχει! Χρειάζεται. Ζούμε στο περιβάλλον της πόλης που έχει πολύ καυσαέριο, οπότε λίγο πράσινο μας κάνει καλό. Μακάρι να μην ήταν ένα μόνο μπαλκόνι, αλλά να ήταν και τα υπόλοιπα το ίδιο... Δε βαριέσαι. Αυτό έχει να κάνει με τους ανθρώπους που ζουν μέσα στα διαμερίσματα και πώς αντιλαμβάνονται την ποιότητα ζωής.
Λίγο πιο μακρινό πλάνο όπου εμφανίζονται και οι δυο πλευρές των πολυκατοικιών του δρόμου της Σωζοπόλεως... Εντάξει στην αριστερή έχουμε ρίξει το βάρος του ενδιαφέροντος μας, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. Δες την κίνηση. Ελάχιστοι άνθρωποι. Περπατούν στο οδόστρωμα, αμέριμνοι, όπως παλιά.
Κι άλλα απλωμένα ρούχα! Ήταν ίσως η ανάγκη, ο καλός σχετικά καιρός, δεν ξέρω... Πάντως το είδαμε να κυριαρχεί ως στοιχείο αυτό. Οι άνθρωποι απτόητοι από την υγρασία της ατμόσφαιρας, γιατί ας μη γελιόμαστε μια υγρασία την είχε. Θυμάμαι και γελάω με τους κανονισμούς των πολυκατοικιών που κάτι τέτοια τα απαγορεύουν, λόγω ευπρέπειας.
Ο φακός λίγο πιο ψηλά, λίγο πιο αρτίστικα... Τα θυμάστε αυτά τα μικρά μπαλκόνια της δεκαετίας του '70; Μόνο μετά το '80 άρχισαν να οικοδομούν με μεγαλύτερα μπαλκόνια. Άρχισαν να βλέπουν την ανάγκη, τα καλοκαίρια, οι άνθρωποι ότι ήθελαν να καθίσουν με τις παρέες τους, έξω. Μέχρι τότε η κατάσταση ήταν, όπως τη βλέπετε.