Δεκέμβρης και να 'ναι τόσο όμορφη η μέρα, σε ένα ταξίδι Πέραμα - Σαλαμίνα με επιστροφή...
Χθες το μεσημέρι, με μια υπέροχη ηλιοφάνεια, αλλά με αρκετή ψυχρούλα, έκανα για άλλη μια φορά το ταξίδι ανάμεσα στο Πέραμα και τη Σαλαμίνα μ' αυτά τα μικρά καραβάκια. Η θάλασσα ήρεμη, θα ‘λεγε κανείς, καλοκαιρινή. Κι όλα αυτά ενώ διανύουμε το Δεκέμβρη κι ακούμε ότι βόρεια ο καιρός χαλάει και χιονίζει...
Ήταν ανάγκη, να γίνει αυτό το ταξίδι. Έπρεπε να πάω ύλη στην Πόπη, την κοπέλα που στήνει, τεχνικά, τον ΤΥΠΟ, την εφημερίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών που βγάζω... Συμβαίνει αυτό σχεδόν κάθε δυο μήνες. Αλλά μου αρέσει όταν το κάνω και το χαίρομαι.
Αν ήταν καλύτερα τα πράγματα και δεν πιεζόμουν πολύ από τη δουλειά, θα έπαιρνα μαζί μου και τη Σούλα. Αρέσει και σε ‘κείνη αυτή η διαδρομή. Άσε που αν ήμασταν καλύτερα, θα κάναμε και μια στάση στο "Χαρτί και Καλαμάρι" στο Πέραμα και θα πίναμε και το ουζάκι μας. Όταν συμβαίνει να πέφτει καλοκαίρι, επωφελούμαστε.
Αν και έχω πάρει πολλές φωτογραφίες στο παρελθόν από αυτό το ταξίδι πάντα μ' αρέσει να το κάνω. Το έκανα λοιπόν κι χτες... Και ήταν τα χρώματα, ο ήλιος, ο ουρανός, η διάθεση, δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται με καμιά από όσες έχω βγάλει στο παρελθόν, δεν μοιάζουν αυτές οι φωτογραφίες.
Είμαι πάνω στο καραβάκι, εδώ λίγο πριν δέσει στα Παλούκια, στη Σαλαμίνα... Τους έχουν αφήσει χώρο, ανάμεσα στα άλλα. Κι ο καπετάνιος, επιδέξιος, τα καταφέρνει περίφημα, να δέσει, χωρίς κανένα πρόβλημα. Πάντα το παρακολουθούσα έκπληκτος όλο αυτό και μου φαίνοντας ιδιαίτερα σπουδαίο και σοβαρό.
Το ίδιο και στο Πέραμα. Ήρεμες θάλασσες, καθόλου χειμωνιάτικες, καθόλου φουρτουνιασμένες... Και η κίνηση, ήπια. Αν εξαιρέσεις μερικούς ναύτες που φωνάζουν "συζητώντας" για τα αθλητικά, δυνατό, τόσο που να τους ακούει κανείς από παντού. Και να μην υποφέρονται...