Φθινοπωρινό τοπίο γύρω μας, αλλά όχι στην καρδιά μας... Εδώ, κυριαρχεί η αγάπη...
Λίγο πριν ο χειμώνας μπει για τα καλά στη ζωή μας... Το λες και φθινοπωρινό τοπίο... Δέντρα που κιτρινίζουν τα φύλλα τους στους δρόμους της πόλης και άνθρωποι που προσπαθούν να προφυλαχτούν από τις βροχές και τις καταιγίδες που έρχονται ξαφνικά να καλύψουν τη ζωή μας.
Και μια φωτογραφία χθεσινή από την αυλή, έξω από το πατρικό μου... Η βουκαμβίλια είναι ολάνθιστη, αλλά χρειάζεται υποστήριξη. Κάπως, είναι ανάγκη να οδηγηθούν τα κλαδιά της. Αλλά αυτό ποιος μπορεί να το κάνει πέρα από μας; Το έχουμε στα σχέδια μας, μόλις μπορέσουμε να πάμε...
Μέχρι τότε εμείς, μαζί σας, θα απολαμβάνουμε όμορφα παρτέρια και πεσμένα φύλλα που παραπέμπουν ευθέως στο φθινόπωρο... Εικόνες που μπορεί να προσέξει κανείς, όπου κι αν βρίσκεται. Αρκεί να αφήσει την καρδιά του να ταξιδέψει και να μην την φυλακίζει στα περιθώρια τεσσάρων τοίχων.
Άλλη μια φωτογραφία, χθεσινή, από το Θραψανό... Με ανοιχτή την πόρτα από την εσωτερική αυλή προς την εξωτερική... Είμαστε χαρούμενοι καθώς γνωρίζουμε ότι εκεί βρίσκονται αυτή την ώρα η αδελφή μου Μαλάμω με τον σύζυγο της, τα αγόρια της και έναν εγγονό της. Ευχόμαστε να περνάνε καλά!
Πάντα θα υπάρχει χώρος στην καρδιά μας για την ομορφιά ενός δέντρου που τα φύλλα του έχουν πάρει το χρώμα του φθινοπώρου, σαν αυτό της φωτογραφίας... Αναζητούμε τα καλύτερα, επειδή μας αξίζουν και τα θέλουμε... Μέρες υπέροχες, αρκεί να τις δούμε έτσι. Και να τις ζήσουμε...