Όχι δεν πρόκειται να σας “μαλώσω”, πλάκα κάνω. Κι αν δεν το θυμηθήκατε εσείς θα σας το θυμίσουν, στο πρώτο ραντεβού που θα κάνετε, οι άλλοι. Από αυτό δεν... γλυτώνεις εύκολα.

Και, εν πάση περιπτώσει δεν έχει και τόσο νόημα η... αντίσταση σε τέτοιου είδους ζητήματα. Η ώρα έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις και με τη δουλειά, έτσι όπως τη συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια.

Γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιά, θυμάμαι, δεν είχαμε ρολόγια στα χέρια. Κι όμως κάναμε τις δουλειές μας μια χαρά.

Ο ήλιος ήταν το... σημάδι μας. Φεύγαμε, ας πούμε, στις ελιές με το χάραμα και γυρίζαμε σπίτι πριν δύσει ο ήλιος. Όσο είχε ήλιο και βλέπαμε μπορούσαμε να δουλεύουμε.

Και δε περιμέναμε να δούμε “Ράδιο-Αρβύλα” στην τηλεόραση για να κοιμηθούμε. Κοιμόμασταν νωρίς, γιατί ήταν τέτοια η κούραση που δεν είχες κουράγιο να ξενυχτίσεις και γιατί ήξερες πως με την ανατολή του ήλιου μια νέα, εργάσιμη μέρα, ήταν μπροστά.

Κι όχι πολύ παλιά όλα αυτά...