Στο περιθώριο της εκδρομής μας στην Πάρνηθα, την περασμένη Δευτέρα. Βόλτα στο δάσος
Το χρειαζόμαστε, όσο τίποτα άλλο... Να πάρουμε λίγο τα πάνω μας. Να ξαναζήσουμε όμορφες στιγμές και να ξεχαστούμε, από όσα μας πονάνε... Διαλέγουμε όμορφες στιγμές από την εκδρομή με τους φίλους μας την περασμένη Δευτέρα, στη βουνοπλαγιά της Πάρνηθας, εκεί κατά το Κατσιμίδι... Είχαμε την ευκαιρία να μπούμε λίγο στο δάσος...
Λίγο πιο μέσα από το σημείο που καθίσαμε, υπήρχε ένα δέντρο ιδιόμορφο. Βελανιδιά ήταν, αλλά κάποιοι είχαν φροντίσουν να κάνουν πάνω του... εικαστικές παρεμβάσεις. Η Σούλα ήθελε να μου το δείξει. Ήταν υπέροχο ανάμεσα στο μικρό ξέφωτο. Και φυσικά πήραμε μια αναμνηστική φωτογραφία.
Να το δούμε και λίγο από πιο μακριά... Όπως βλέπετε κι εγώ το κοιτάζω με θαυμασμό και απορία... Τα έχει αυτά η δημιουργία. Συνεχώς μας ξαφνιάζει. Επειδή είμαστε μικροί με δυνάμεις που έχουν συγκεκριμένα όρια... Έτσι λοιπόν, πάντα θα στεκόμαστε και θα θαυμάζουμε τον Δημιουργό αυτής της υπέροχης φύσης.
Κάτω είναι τα χόρτα ξερά, από το καλοκαίρι. Και δεν έχει προλάβει να ποτιστεί η γη από τις φθινοπωρινές βροχές ώστε το χώμα να πετάξει νέα βλαστάρια. Αλλά γύρω - γύρω τα δέντρα είναι καταπράσινα. Κι αυτό, γιατί είναι αειθαλή δέντρα με βαθιές ρίζες, που έχουν βρει νερό για να καλύπτουν τις ανάγκες τους.
Ένα χαμόγελο είναι αρκετό να αλλάξει τη διάθεση... Είπαμε η ζωή συνεχίζεται και τίποτα δεν σταματά τους ρυθμούς της. Ότι περνούμε είναι προσωρινό, όσο κι αν αφήνει σημάδια πάνω μας και στην ψυχή... Συνεχίζουμε να αισιοδοξούμε, καθώς είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το σύστημα, δεν έχει κανένα μέλλον.