Μια ακόμα ματιά έξω από την Τέμενη Αιγίου... Σπίτια έξω από το Παραθεριστικό Κέντρο
Μνήμες από όσα ζήσαμε στο Παραθεριστικό Κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου στις 8 μέρες που μείναμε μαζί με τον Γιώργο, τον αδελφό της Σούλας... Μια μέρα πριν φύγουμε, μεσημεράκι ήταν θυμάμαι, πήρα τη μηχανή μου και βγήκα μια βόλτα έξω από το κάμπινγκ. Και δείτε τι σπίτια είδα και κατέγραψα...
Αυτά τα νέα ενοικιαζόμενα σπίτια, τα βρήκα στο επάνω μέρος του κάμπινγκ. Μοιάζουν με μύλους, αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα είναι ενοικιαζόμενα δωμάτια για όσους ήθελαν να επιλέξουν τη θάλασσα της Τέμενης, για τις θερινές διακοπές του. Πρωτότυποι οικίσκοι, αν μη τι άλλο.
Φυσικά υπήρχαν και νεόδμητες κατοικίες, καλοσχεδιασμένες μεζονέτες με άνετους χώρους για πάρκινγκ αυτοκινήτου, αλλά και ασφάλεια, καθώς υπήρχε μια κεντρική είσοδος στον μικρό ιδιωτικό οικισμό. Κι αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η λιτότητα στο σχεδιασμό, η πέτρα και τα γίηνα χρώματα που χρησιμοποιούσαν.
Όμορφα όμως ήταν και τα κάπως παλιότερα οικοδομήματα, τα οποία φτιάχτηκαν με σκοπό να ενοικιάζονται, με το μήνα, τη σεζόν, το χρόνο (δεν ξέρω) και να αποφέρουν κάποιο κέρδος στους ιδιοκτήτες τους. Το κεραμίδι στις στέγες είναι κάτι πολύ διαδεδομένο στην περιοχή και προσθέτει στην ομορφιά του τοπίου.
Να κι εδώ, άλλο ένα οικοδομικό συγκρότημα, όχι και τόσο πρόσφατο... Έχω την αίσθηση ότι στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής βοήθησε η ύπαρξη και λειτουργία του Παραθεριστικού Κέντρου ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ. Έρχονται τόσοι άνθρωποι εκεί κάθε χρόνο. Τη γνωρίζουν και την αγαπούνε. Φυσιολογικά πράγματα.
Δεν ξέρω αν όλα τα σπίτια που είδα και φωτογράφησα χωρίς να ενοχληθεί κανένας ένοικος, ενοικιάζονταν. Γι' αυτό όμως, είμαι απολύτως βέβαιος. Το γράφουν στην τυπωμένη πινακίδα, πάνω στη συρόμενη πόρτα του γκαράζ. Έτσι, αυτός που ήθελε να ξανάρθει, θα μπορούσε να το κάνει άνετα. Ένα τηλέφωνο αρκούσε.