Ολοκληρώνουμε σήμερα με την επίσκεψη στις... ημίκλειστες, φυλακές Καρακάλλου...
Στα τρία "σπάσαμε" αυτό το ρεπορτάζ μνήμης που κάναμε, επωφελούμενοι από τις διακοπές μας στη Χαλκιδική, φέτος το καλοκαίρι... Θυμηθείτε, παρακαλώ, τις δύο πρώτες που κάναμε από το Πολύχρονο, ακλουθώντας τους συνδέσμους ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Και μετά, ελάτε να σας πάμε στου Καρακάλλου...
Ήδη ξύπνησαν μνήμες, όπως ήταν αναμενόμενο, σε αδελφούς μας που έκαναν εκεί τη θητεία τους, επειδή αρνήθηκαν να κάνουν τη στρατιωτική τους υπηρεσία... Ο φίλος και αδελφός μας, Μπάμπης Άγριος, από τη Ρόδο, μας έστειλε αυτή τη φωτογραφία τραβηγμένη μπροστά στην είσοδο... Μάλλον από κάποιο επισκεπτήριο... Μας γύρισε πολλές δεκαετίες, πίσω...
Σ' αυτήν την αυλή περπάτησαν, εδώ χτύπησαν οι παιδικές καρδούλες τους. Εδώ ήταν οι θάλαμοι που έμεναν κι εδώ είχαν διαμορφώσει ειδική αίθουσα ως αίθουσα λατρείας του μόνου αληθινού Θεού, Ιεχωβά... Υπέμειναν, επειδή είχαν αποφασίσει να διακρατήσουν την ακεραιότητα τους.
Σήμερα αυτές οι φυλακές δεν λειτουργούν πια, όπως τότε... Βλέπεις, άλλαξαν οι νόμοι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που αρνούνται να πάρουν όπλο, ως αντιρρησίες συνείδησης, μπορούν τώρα να κάνουν διπλάσιο χρόνο την κοινωνική θητεία, προσφέροντας ουσιαστικό έργο. Και οι σημερινοί ποινικοί, καμιά διάθεση δεν έχουν να έρθουν εδώ.
Την ημέρα που πήγαμε με τον Θανάση και τον Αριστομένη, βρήκαμε εκεί έναν μόλις κρατούμενο, ο οποίος περίμενε να έρθει κάποιος φύλακας. Καθίσαμε περίπου μισή ώρα κουβεντιάζοντας μαζί του, αλλά σ' αυτό το χρονικό διάστημα, ο φύλακας δεν εμεφανίστηκε. Οι πινακίδες όμως δείχνουν ότι κάποτε υπήρχε οργάνωση, εδώ...
Φεύγοντας περάσαμε κοντα από το κτίριο με τα γουρούνια... Εδώ κι αν ξυπνούν μνήμες στους αδελφούς μας! Όπως και για το Βουστάσιο στου Ξενοφώντα ή για το ποίμνιο, το κτίριο που είχαν τα πρόβατα... Εξ απαλών ονύχων ακραγγίξαμε το θέμα, μόνο ως μνήμη. Εκείνοι, που αυτές οι φυλακές είχαν γίνει ένα κομμάτι της ζωής τους, ασφαλώς μπορούν να προσθέσουν περισσότερα.