Μια εκδρομή με το σκάφος των φίλων μας, στη Θάλασσα του Τορωναίου Κόλπου, στη Χαλκιδική
Το είχαμε αυτό το προνόμιο, στις φετινές διακοπές. Με την παρότρυνση του φίλου μας Αυγερινού και ανιψιού της Χάρις και του Άρη, την περασμένη Δευτέρα πήγαμε μια βόλτα στον Τορωναίο Κόλπο, της θάλασσας δηλαδή που ενώνει το πρώτο με το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, Μια απόσταση που αν την κάναμε με αυτοκίνητο, θα ήταν περίπου 93,4 χιλιόμετρα.
Θα χρειαζόμαστε δηλαδή, κάπου μια ώρα και 22 λεπτά... Αλλά ο Αυγερινός, που μας προσκάλεσε να πάμε βόλτα με το νέο του σκάφος, το έκανε πολύ πιο γρήγορα και ήταν και μια εμπειρία ξεχωριστή, για όλους μας. Καθώς ανοιχτήκαμε στο πέλαγος με ένα εξαιρετικό καπετάνιο που το έλεγε η καρδιά του.
Στο δρόμο μας ,συναντήσαμε διάφορα σκάφη... Όπως αυτό το ιστιοπλοϊκό. Μας φάνηκε ότι έγερνε πολύ, με τον ήπιο άνεμο και τα πανιά του ανοιχτά, αλλά ο Αυγερινός μας διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Η καρίνα του είναι μεγάλη και έτσι δεν κινδυνεύει... Πόσο πράγματα μάθαμε σ' αυτή την εκδρομή...
Μια πρώτη στάση κάναμε, αρκετά μετά το Πόρτο Καρράς. Για να κάνουμε το μπάνιο μας, σε παραλίες που μάλλον δύσκολα τις προσεγγίζεις από τη στεριά. Μοναδικά μέρη, που, μόνο μ' αυτον τον τρόπο έχεις τη δυνατότητα να τα φτασεις. Καθίσαμε αρκετά εκεί, μέχρι που... μουλιάσαμε, κάνοντας βουτιές και παίζοντας στα γαλαζοπράσινα νερά.
Φυσικά εγώ δεν έμεινα στη θάλασσα... Ο τόπος μου φάνηκε πολύ προσεγμένος, αν όχι τώρα, παλιότερα... Παρόλο που η πρόσφατη καταστροφή είχε σπάσει τιυς κορμούς αρκετών πεύκων. Ναι, είχαν διαμορφώσει το χώρο, ιδιοκτησίας του ξενοδοχείου Πόρτο Καρράς, όπως μας ενημέρωνε μια πινακίδα πίσω από τα δέντρα, απαγορεύοντας το ελεύθερο κάμπινγκ.
Ύστερα συνεχίσαμε τα ταξίδι μας, αναζητώντας μια ταβέρνα με προβλήτα, όπου θα μπορούσαμε να δέσουμε το σκάφος και να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι... Αλλά θα μείνω εδώ. Επειδή το υλικό που έχω είναι πολύ και θα χρειαστώ λίγο χρόνο για να σας δείξω μέσα από τη θάλασσα αρκετά πράγματα. Λίγη υπομονή, μόνο.