Καθώς πηγαίναμε με το αυτοκίνητο δίπλα στη Λίμνη Πλαστήρα ,πέσαμε πάνω σε ένα κοπάδι πρόβατα και κατσίκια. Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μας, αν και όπως βλέπετε και στη φωτογραφία ο σκύλος φύλακας ήταν άγρυπνος και δεν άφηνε και πολλά περιθώρια να κατέβουμε και να τα πλησιάσουμε.


Τα παρακολουθούσαμε μέσα από το αυτοκίνητο και "έδεναν" μοναδικά με το τοπίο... Όπου το πράσινο έφτανε ως τα νερά της λίμνης που έμοιαζε με θάλασσα. Μια "θάλασσα" στα 700 μέτρα υψόμετρο, δεν τη συναντάς και κάθε μέρα στη ζωή σου... Έτσι δεν είναι; Για μένα, άξιζε να γίνει θέμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.


Η φύση, εδώ ψηλά, μοιάζει με την αρχή της άνοιξης και το κρύο είναι έντονο... Ο καιρός μουντός, συννεφιασμένος και το GPS να έχει τα κέφια του και να μας πηγαίνει μέσα από χωματόδρομους, βατούς ωστόσο... Πού τους έβλεπαν οι δορυφόροι τέτοιους αχαρτογράφητους δρόμους;


Τα κατσίκια όμως ήταν αυτά που έκλεψαν τις εντυπώσεις... Ήρεμα κι αδιάφορα, παρόλο που ήμασταν δίπλα τους... Χαιρόσουν να τα βλέπεις να βόσκουν και να διαλέγουν, χωρίς πίεση, το καλύτερο χορτάρι για τον εαυτό τους. Ο Κώστας δεν σταμάταγε να τραβά φωτογραφίες... Μερικές από αυτές αξιοποιήσαμε στη σημερινή μας ανάρτηση.


Προσέξτε τα πως "δένουν" με τη Λίμνη Πλαστήρα δίπλα τους... Το νερό γλυκό, της βροχής τα έκανε να ξεδιψάσουν, όταν το χρειάζονταν... Όλο το τοπίο ένα γύρω ήταν ήσυχο, ήρεμο. Μόνο ο βοσκός τους ακούγονταν πού και πού, που τα καλούσε σε μια γλώσσα που γνώριζαν και άκουγαν.


Καμιά φορά προτιμούν και την απέναντι πλευρά του χωματένιου δρόμου, όπου είναι και ο βοσκός τους. Μείναμε αρκετή ώρα να τα χαζεύουμε. Και κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Είχαμε δρόμο μπροστά μας. Να πάμε στο φράγμα, μετά για φαγητό και μετά για Αθήνα. Επιστρέψαμε!