Δεν έχουν κλείσει ούτε 24 ώρες που ο Πέτρος Πατσαλαρήδης έκανε αυτή την ανάρτηση στο Facebook, χρησιμοποιώντας αυτές τις φωτογραφίες με αυτό το σχόλια: «Κάποτε ένας φίλος μου με ρώτησε γιατί πας νωρίς στη δουλειά. Η απάντηση είναι αυτό το υπέροχο συννεφιασμένο ξημέρωμα μετά από την βραδινή βροχή».


Θα το ομολογήσω: Δεν υπάρχει πιο όμορφο και πιο λιτό σχόλιο για τέτοιες φωτογραφίες που αποτυπώνουν την αισιοδοξία για τη νέα ζωή που ξημερώνει μπροστά μας... Ναι, ίσως μερικοί φίλοι ξαφνιάζονται με τις ώρες. Νομίζουν ότι όλοι στον κόσμο ακολουθούν τον ίδιο τρόπο ζωής. Αλλά δεν είναι έτσι.


Είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί! Καθένας μας κουβαλάει πάνω του τη δική του προσωπικότητα. Τις συνήθειες, τις ανάγκες του, που ξέρει μόνο αυτός... Και στο βαθμό που μπορεί, το παλεύει με αξιοπρέπεια... Ένας τέτοιος, υπέροχος άνθρωπος, είναι ο Πέτρος. Τον έχω γνωρίσει από κοντά και το λέω με πεποίθηση.


Πρόκειται για ένα πολύ εργατικό παιδί που έχει επιλέξει να ζει από μια δουλειά που επιβάλει σκληρές συνθήκες εργασίας, μέσα στη φύση. Με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει, καθώς τα φαινόμενα που συναντά καθημερινά είναι πολύ διαφορετικά από τις συνθήκες ζωής κάποιους στο κλιματιζόμενο γραφείο του.


Αλλά δεν βαρυγκωμά... Δεν μιζεριάζει... Αντίθετα με μια αισιοδοξία που εκπλήσσει για τη σταθερότητα της, σηκώνει συχνά - πυκνά τα μάτια του στον ουρανό και καταγράφει μοναδικές στιγμές. Και τον ευχαριστούμε που τις μοιράζεται μαζί μας. Επειδή εμείς που ζούμε στην πόλη δεν έχουμε αυτό το πλεονέκτημα.


Συχνά, εμένα προσωπικά με... παρασύρει όμορφα στο δικό του καθαρό κόσμο. Σε μια φύση σε όλες της φάσεις. Στο δημιουργό που τον βλέπεις τόσο ξεκάθαρα εκεί που δεν έχει βάλει χέρι ο άνθρωπος. Πέτρο, για άλλη μια φορά αισθάνομαι την ανάγκη να σου πως ένα μεγάλο "ευχαριστώ"... Συνέχισε να το κάνεις αυτό...