Από το πρωί οι δρόμοι δεν έχουν τη συνηθισμένη κίνηση. Κι ας μην κινείται τίποτα από τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας. Ο καιρός κάνει τα νάζια του. Εκεί που μοιάζει να το πηγαίνει για βροχή, αλλάζει γνώμη γνώμη και σκάει μύτη ένας ήλιος άλλο πράγμα. Δυνατός και... καίει...

Στο κέντρο της Αθήνας ετοιμάζονται για τις συγκεντρώσεις της σημερινής απεργίας. Στην Ομόνοια, 9.10 που πέρασα δοκιμάζουν τη μικροφωνική. Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ είναι εκεί προγραμματισμένη για τις 11. Το ίδιο και στο Πεδίον του Άρεως. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ εκεί. Εμφανής η διάσπαση κι ας μην θέλουν να το παραδεχθούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Τέτοιες κρίσιμες ώρες δεν κάνεις “διαγωνισμό” για το ποιος είναι πιο ταξικός, ποιος εκφράζει καλύτερα τους εργαζόμενους. Προσπαθείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του απλού κόσμου, που την έχει χάσει,των νέων, να τους κάνεις να έρθουν να γραφτούν στο συνδικάτο.

Μπα! Πέρα βρέχει... Και δεν ανησυχούν που οι νέοι τους γυρίζουν την πλάτη, που δεν έρχονται να στελεχώσουν με νέο αίμα τις οργανώσεις... Και γιατί να το κάνουν άλλωστε; Κάποτε υπήρχε μια κοινή δράση. Υπήρχαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας που προέβλεπαν ίδια δικαιώματα για όλους. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Δουλεύουν στο διπλανό γραφείο, κάνουν την ίδια δουλειά, αλλά δεν έχουν ούτε τον ίδιο μισθό, ούτε τα ίδια δικαιώματα. Και δεν ξέρουν αν αύριο θα' χουν Ταμείο, ούτε αν θα πάρουν σύνταξη και το χειρότερο, κανείς δεν μπορεί να τους διαβεβαιώσει ότι θα' χουν κι αύριο δουλειά.

Λύσσαξαν να μας πείσουν για τους... κακούς δημόσιους υπαλλήλους με τη μονιμότητα. Ας γίνουμε λοιπόν μια ατέλειωτη ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, δημόσιοι υπάλληλοι μη.