Μένουμε λίγο ακόμα στα Λουτρά Πόζαρ και την εκδρομή που κάναμε εκεί, όταν βρεθήκαμε για λίγες μέρες φιλοξενούμενοι των φίλων μας και αδελφών μας Γιάννη και Λένας, από το Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης. Είναι χαρακτηριστικές, μέσα σε τοπία μοναδικά και δεν ήθελα να πάνε χαμένες...


Εντάξει, ξέρω, μερικές φωτογραφίες μπορούν να μείνουν μόνο για μας. Συχνά το κάνω κι εγώ. Άλλες φορές πάλι δυσκολεύομαι, καθώς τα μέρη που πήγαμε είναι εξαιρετικά. Γνωρίζω ότι υπάρχει ο κίνδυνος να νομίζετε ότι είμαστε συνεχώς σε ταξίδια. Δεν είναι όμως έτσι και το ξέρετε.


Πάντα θα υπάρχει μια αιτία, μια αφορμή... Η Λένα και η Σούλα κουβεντιάζουν ξένοιαστες, αλλά ο φακός παραμονεύει. Όχι για να τις εκθέσει, αλλά για να δώσει την αυθεντικότητα της στιγμής, όπως εκείνη εξελίσσεται. Η Σούλα πάντως προτιμά τις φωτογραφίες που γνωρίζει ότι είναι μέσα στο πλάνο.


Ωστόσο δεν είναι να κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια όταν είσαι μέσα σε μια τέτοια ομορφιά. Εδώ σ' αυτή την πηγή μπορεί να μην έτρεχαν καταρράκτης τα νερά όπως άλλες φορές, αλλά πραγματικά ξεχώριζε για την αίσθηση του φυσικού τοπίου. και φανταστείτε τώρα την ηρεμία και τους ήχους των νερών.


Έλεγα να μείνω εδώ, αλλά δεν μου κάνει καρδιά... Καθώς ξαναβλέπω τις φωτογραφίες εκτιμώ πως ίσως χρειαστεί και μία και δύο, ίσως και τρεις δημοσιεύσεις ακόμα, για ότι είδαμε, ζήσαμε και περάσαμε αυτήν την υπέροχη μέρα με την εκδρομή των φίλων μας.


Άνθρωποι της πόλης εμείς, μέσα στην απόλυτη ομορφιά... Από την τσιμεντούπολη στον παράδεισο! Πόση μπορεί να είναι άραγε αυτή η απόσταση. Όχι πολύ μεγάλη όταν η αδελφική αγάπη γεμίζει τις καρδιές των ανθρώπων και περισσεύει. Έτσι απλά, έτσι όμορφα ζήσαμε την κάθε στιγμή.


Ακολουθώντας μικρές διαδρομές σε βόλτες με θετικά συναισθήματα να πλημμυρίζουν τις καρδιές μας... Υπόσχεση λοιπόν πως θα ξαναγυρίσαμε, όσο πιο σύντομα γίνεται σ' αυτή την υπέροχη ημερήσια εκδρομή που μας γέμισε χαρά, ενέργεια και μας ενίσχυσε τη θετική άποψη μας για τη ζωή.